Όταν βρήκα τον εαυτό μου, σταμάτησα να φοβάμαι μην σε χάσω

Facebook Twitter Google+

Το αγαπημένο μου τζιν φόρεσα. Αυτό το φαρδύ με τα σκισίματα που μου έλεγες πάντα πως σου άρεσε, κι έτσι έγινε και το δικό μου αγαπημένο. Μα δεν κατάφερα να σε κάνω να κοιτάξεις. Σου είπα πως πονάω, να εδώ στο σημείο που πρέπει να είναι η καρδιά, μα δεν σε είδα να συγκινείσαι.

Σε κοίταξα με θαυμασμό και με λαχτάρα. Λαχτάρα για να σ’ έχω πλάι μου, στη ζωή μου, μα οι ματιές μας δεν βρεθήκανε. Έπειτα σε κοίταξα με βλέμμα που πρόδιδε το πόσο έχω απογοητευτεί, το πόσο πολύ έχει πληγωθεί το μέσα μου. Μα και πάλι δεν γύρισες το κεφάλι να κοιτάξεις κι ας έπεφταν τα δάκρια βροχή.

Κι εγώ έπεφτα. Κάθε μέρα έπεφτα όλο και πιο πολύ. Δύσκολο πράγμα η ελπίδα. Ξέρεις, αυτό το συναίσθημα που σε κάνει να περιμένεις, όλο να περιμένεις και να πιστεύεις πως κάτι θ’ αλλάξει, ενώ μέσα σου ξέρεις πως το παιχνίδι έχει χαθεί εδώ και καιρό. Να ξαγρυπνάς τα βράδια και να σκέφτεσαι πως για μια όμορφη αρχή, για ένα ζηλευτό παρελθόν, για κάποιες δυνατές αναμνήσεις αξίζει να κάνεις λίγο ακόμα υπομονή. Να περιμένεις λίγο ακόμα μήπως το θαύμα και συμβεί.

Και αναρωτιέσαι τι έχεις κάνει λάθος. Και σκέφτεσαι τι θα άλλαζες αν γινόταν να γυρίσεις το χρόνο πίσω. Και καταλήγεις στο συμπέρασμα πως εσύ φταις για όλα. Εσύ που δεν έχεις μαρτυρήσει ακόμη πως αισθάνεσαι, εσύ που δεν δείχνεις αρκετό ενδιαφέρον, εσύ που μπορεί να παριστάνεις την άνετη, μα δεν είσαι και κατά βάθος θέλεις να φωνάξεις και να διεκδικήσεις, μα δεν το κάνεις. Εσύ, εσύ, εσύ! Κι έρχεται εκείνο το πρωί λες και ξυπνάς από αγγέλου φίλημα.

Και σκέφτεσαι πως ο ήλιος εκεί έξω είναι πολύ όμορφος για να κάθεσαι εσύ μέσα στο σπίτι κλεισμένος. Πετάς με μια κίνηση τα σκεπάσματα και βγαίνεις έξω στον ήλιο. Σκέφτεσαι «Τι να κάνουν τώρα τα παιδιά; Ίσως είναι νωρίς ακόμη για να τους ξυπνήσω. Ε, ας ξυπνήσουν μια φορά νωρίς. Καλό θα τους κάνει. Τόσο όμορφη μέρα, κρίμα να πάει χαμένη!» Και μαζεύεστε όλοι μαζί με την παρέα σου όπως παλιά και σκέφτεσαι τι ωραία που θα ήταν μια βόλτα στη θάλασσα!

Όλοι σε κοιτούν ξαφνιασμένοι, σα να ξύπνησες άνθρωπος διαφορετικός. Κι εσύ γελάς σαν να πέρασε η μπόρα και τώρα υπάρχεις μόνο εσύ. Εσύ και η θάλασσα. Και πίνεις τον καφέ σου κάτω από το ζεστό ήλιο και απολαμβάνεις την συζήτηση με το φίλο σου, που πριν από λίγες μέρες σου φαινόταν περιττή και ανούσια. Συνειδητοποιείς τελικά πόσο αξίζουν οι μικρές αυτές στιγμές με πρόσωπα αγαπημένα, με πρόσωπα χαμογελαστά και πως δεν αξίζει να θυσιάζονται αυτά τα δώρα της ζωής στο βωμό του παρελθόντος.

Νιώθεις μέσα σου πως όλα θα φτιάξουν. Πως για όλα υπάρχει μια λύση. Και μετανιώνεις για τις φορές που ξέχασες να χαμογελάσεις και για όσα στη ζωή σου θεώρησες δεδομένα επειδή εσύ ήθελες αυτό που δεν μπορούσες να έχεις. Κι αυτό που δεν μπορούσες να φτάσεις έγινε το επίκεντρο της προσοχής σου και σ’ έκανε να πιστεύεις πως χωρίς αυτό η ζωή σου δεν έχει νόημα. Ρούφηξε όλη την ενέργειά σου. Τώρα ήρθε η ώρα να πάρεις πίσω αυτήν την ενέργεια.

Από τον ήλιο, τη θάλασσα, τα αγαπημένα πρόσωπα, τη ζωή! Κι έτσι οι μέρες περνούν και η πληγή αρχίζει να γιαίνει. Και τότε ήταν που γύρισες να με κοιτάξεις ξανά. Είχε περάσει αρκετός καιρός στα αλήθεια από την τελευταία φορά που με κοίταξες με αυτό το βλέμμα. Και είσαι εδώ και για πρώτη φορά στη ζωή σου ξέρεις τι θέλεις. Θέλεις εμένα! Αυτό που με όλη την ψυχή μου λαχτάρησα το έχω μπροστά μου να με λαχταρά κι αυτό. Φταίει μάλλον αυτή η λάμψη στο πρόσωπο που μαρτυρά την υγεία της ψυχής.

Μα για δες κάτι περίεργα πράγματα, είναι η πρώτη φορά που δεν φοβάμαι να πω όχι. Τόσα όχι είχα πει μέχρι τώρα στη ζωή. Σ’ εσένα θα φοβηθώ να το πω; Δεν φοβάμαι μήπως σε χάσω γιατί τώρα έχω βρει κάτι χίλιες φορές σημαντικότερο. Τον εαυτό μου.


πηγή : anapnoes