Μην προσπαθήσεις να ξεφύγεις από το γλυκό θάνατο της προδοσίας

Facebook Twitter Google+

Σ’έχουν μαχαιρώσει ποτέ;
Ένιωσες ποτέ τον πόνο της μαχαιριάς;
Δεν είναι οξύς, δεν είναι δυνατός, δεν σου κόβει την ανάσα.
Είναι γλυκός και σαγηνευτικός..
Σε τραβάει όπως το μέλι τη μέλισσα..
Γοητεύει, μαγνητίζει, έλκει…σκοτώνει.
Παράξενο το αποψινό συναίσθημα…
Νιώθω τη ζεστή γλύκα της μαχαιριάς.
Ψάχνω να βρω το χέρι που κρατάει το μαχαίρι.
Κοιτάω γύρω μου… κοιτάω πίσω μου…
Ποιος κρατάει το μαχαίρι;
Δεν μπορώ να δω πρόσωπο..
Νιώθω μόνο την αύρα, νιώθω τη ζεστασιά της αγάπης ν’αφήνει τ’αποτυπώματά του στο μαχαίρι…
Το χέρι εκείνου που αγαπά κρατά το μαχαίρι, μα εγώ δεν βλέπω το πρόσωπο…
Είναι αχνό.. μακρινό…
Προσπαθώ ν’αναγνωρίσω την οσμή… την αύρα… την αίσθηση…
Κοιτάω το αίμα να κυλάει μα δεν νιώθω πόνο!
Γιατί δεν νιώθω πόνο;
Γιατί δεν βλέπω το πρόσωπο της προδοσίας;
Παράξενο το αποψινό συναίσθημα.
Αναγνωρίζω την προδοσία… βλέπω το αίμα να κυλάει.
Νιώθω την πληγή ζεστή.
Ξέρω μα…. δεν ξέρω το πρόσωπο…
Είναι αυτή η τελευταία «πληροφορία» που όσο κι αν προσπαθήσεις, όσα κι αν δώσεις, το πρόσωπο δεν θα αποκαλυφθεί ποτέ πιο νωρίς ή πιο αργά.
Θα αποκαλυφθεί εκείνην ακριβώς την στιγμή που η μαχαιριά, θα είναι μοιραία, γλυκιά και θανάσιμη.
Θα είναι την στιγμή της πιο σφιχτής αγκαλιάς.
Θα είναι την στιγμή που θα έχεις αφεθεί στα χέρια της προδοσίας κι ας φοράνε μάσκα αγάπης.
Κι ας μυρίζουν έρωτα.

Μην προσπαθήσεις να τρέξεις μακριά.
Είναι μάταιο.
Μην προσπαθήσεις να κρυφτείς.
Είναι ανώφελο.
Τυλίξου όσο πιο σφιχτά μπορείς σε αυτή την αγκαλιά και ψιθύρισε…
Ψιθύρισε τις τελευταίες σου λέξεις.
Τις τελευταίες σου αλήθειες.
Και μείνε να νιώσεις…