Όταν χάσεις την χαρά, θα χάσεις και την ουσία

Facebook Twitter Google+

Ήθελα να χαρώ τη Ζωή, αλλά δεν προλαβαίνω. Οι σκέψεις μου με εμποδίζουν μονίμως να αναπνεύσω κάπως ελεύθερα κι αβίαστα, στον κρύο, πρωινό αγέρα.
Ήθελα να χαρώ τη Ζωή, αλλά είναι μεγάλο το διακύβευμα της Φήμης μου. Πρέπει να σπεύσω να υπερασπίσω και να τονώσω την εικόνα μου, το αποτύπωμα των κόπων μου, τη θέση μου στην κοινωνία.

Γι’ αυτό, Ήλιε, σε παρακαλώ μην με ξεμυαλίζεις με το λάγνο σου Φως.

Έχω να εκπονήσω σχέδια, να καταστρώσω στρατηγικές και πλάνα, πρέπει επειγόντως να οργανώσω την ημέρα. Πρέπει να προλάβω να τραφώ, να αγαπήσω, να κοιμηθώ, να ερωτευθώ, να χαϊδέψω τρυφερά το παιδικό μάγουλο ενώ ταυτόχρονα και αδιαλείπτως επεξεργάζομαι και διεκπεραιώνω.

Και εσύ Αγέρα, απέσυρε το μελωδικό σου θρόισμα, το προερχόμενο εκ του Βορρά.
Πρέπει και σήμερα να βεβαιωθώ ότι έχω ένα σαφές και ολοκληρωμένο σχέδιο που θα με οδηγήσει στην Επιτυχία. Δεν έχω χρόνο να Είμαι, πρέπει μονίμως να Κάνω. Δεν μπορώ να χάσω χρόνο, να μείνω πίσω, έστω και αν πορεύομαι ασθμαίνοντας. Αν και σήμερα δεν αποδείξω περίτρανα την αξία μου, κάποιος σίγουρα θα με προσπεράσει στη ζωή και στα «likes».

Έτσι για να αντέξω, πίνω συνέχεια latte decaf και καταπίνω ανελλιπώς όλα τα προβιοτικά μου συμπληρώματα. Βάφω κάθε μήνα με χάλκινη ανταύγεια τη ρίζα, να μην υπάρξει γήρατος ουδεμία υποψία. Τρέχω κάθε ξημέρωμα αυστηρά για μία ολόκληρη ώρα, για να είμαι fit όπως η Claire, η Πρώτη Κυρία στο House of Cards.

Χαμογελώ πλατιά, ενώ θέλω να κουλουριαστώ, να κλάψω. Ξοδεύω ασυγκράτητα, όταν ξαφνικά θυμάμαι τα όνειρα που είχα, που σαν λυγμός τις νύχτες ανεβαίνουν στην καρδιά μου και ξεσπούν σαρωτικά. Βάφω το πρόσωπο μου κάθε μέρα με στρώσεις από γυαλιστερά χρώματα, μπας και καταφέρω να καταπνίξω της μελαγχολίας, τη γνώριμη χλομάδα. Υποδύομαι την αλύγιστη, μαχητική και ακατάβλητη προσωπικότητα, ενώ το σώμα μου έχει κυρτώσει μαραμένο από τα βάρη, σαν λυγαριά.

Κάποτε είχα διαβάσει για τα Νεφρά, εκεί λέει βρίσκεται αποθηκευμένη η Ζωτική μας Πεμπτουσία, η προγονική μας κληρονομιά. Πως ως Ψυχές, που γεύονται έστω και στιγμιαία την Αθανασία, υπογράφουμε με το Δημιουργό ένα συμβόλαιο: πως θα αξιοποιήσουμε το γήινο χρόνο που μας δόθηκε για να ζήσουμε εξελικτικά και με Χαρά. Ποια θα είναι η Ρότα της Ζωής μας, το Ταξίδι μας, προς που θα ανοίξουμε πανιά! Θεέ μου, τι να σου πω, δεν έχω καν χρόνο να τα σκεφτώ όλα αυτά. Λήγει αύριο και η ΔΕΗ και ο ΕΝΦΙΑ, αδυνατώ να αποφασίσω τελικά ποιος είμαι και τι κάνω, ακόμα και στο σήμερα, στα πρακτικά.

Ευτυχώς κάθε φορά που αντικρίζω ένα ζευγάρι σκανδαλιάρικα παιδικά μάτια, αναγνωρίζω την άνευ όρων, αιώνια Υπόσχεση της Ψυχής να τραβήξει μπροστά. Να πάρει με σθένος της Ζωής μου το τιμόνι από τ’ άπληστα χέρια της Προσωπικότητας. Να οδηγήσει, εμένα, τον μικρό άνθρωπο από το χέρι στο άρμα της Αθανασίας: που δεν βρίσκεται όπως νομίζω έξω απ’ τα πέρατα του ορίζοντα. Είναι εδώ δίπλα, στην όμορφη Ζωή, στη Χαρά, στην καθημερινότητα. Ένα βήμα απλά χρειάζεται να κάνεις και το έπιασες στη χούφτα…

Πηγή