Τα αισθήματα δεν πετιούνται και δεν ξεχνιούνται.. μόνο βιώνονται!

Facebook Twitter Google+

Πρώτα ερωτευόμαστε, μετά αγαπάμε και γινόμαστε μια ψυχή, μια καρδιά που χτυπάει σε δυο σώματα. Αν όμως όλο αυτό τελειώσει; Αν ένας από του δύο πάψει να νιώθει το ίδιο;

Όταν γινόμαστε ένα με κάποιον άνθρωπο, τότε τη στιγμή του χωρισμού η καρδιά που μοιράζονταν σε δύο σώματα δεν σκίζεται στα δύο. Η καρδιά μένει στο ένα σώμα από τα δύο… Το άλλο απομένει χωρίς καρδιά, χωρίς ζωή και παλμό.
[post_ad]

Ο ένας από τους δύο προχωράει με σχετική άνεση μπροστά, ενώ ο άλλος ασθμαίνοντας γονατίζει και γίνεται ζωντανός νεκρός. Άραγε νιώθανε την ίδια αγάπη ο ένας για τον άλλον; Ή μήπως ο δεύτερος, ναι αυτός χωρίς καρδιά, ήταν εκείνος που δόθηκε ολοκληρωτικά κι απόλυτα στον έρωτα;

Και εν τέλη ποιος είναι πιο ευτυχισμένος; Aυτός που προστάτεψε τον εαυτό του, που δόθηκε με δικλείδες ασφαλείας και τώρα μπορεί και προχωράει μπροστά; Ή εκείνος που βούτηξε στον έρωτα χωρίς δεύτερες σκέψεις και παρέδωσε ψυχή, σώμα, πνεύμα στον άνθρωπο που αγάπησε;

Όσο όμορφες στιγμές κι αν ζήσουμε δίπλα σε έναν άνθρωπο, όσο κι αν αγαπηθούμε ή αγαπήσουμε, στη ζυγαριά της ζωής ο πόνος του χωρισμού θα είναι πάντα πιο βαρύς . Αξίζει να ζήσεις έναν έρωτα κι ας καταστραφείς, κι ας είναι σαν να σου ξεριζώνουν βίαια την καρδιά απ’ το στήθος την ώρα του χωρισμού;

Κάπου διάβασα ότι «γινόμαστε ένα μα όταν χωρίζουμε κάτι μένει, μια συνήθεια, ένα αντικείμενο κι ένα συναίσθημα». Τα αντικείμενα τα πετάμε, τις συνήθειες τις κόβουμε, με τα συναισθήματα όμως τι γίνεται;

Αυτά δεν καίγονται, δεν πετιούνται, δεν κόβονται αλλά τα ίδια καίνε και κόβουν την ψυχή, όταν ο άνθρωπος που τα δημιούργησε δεν είναι εδώ.

Λένε ότι όλα γίνονται για καλό. Διαφωνώ. Είναι καλύτερο να πούμε ότι γίνονται για κάποιο λόγο, καλό η κακό δεν το ξέρουμε, αλλά κάποτε ίσως να το μάθουμε.

αναπνοές