Οι άνθρωποι που είναι δίπλα σου επειδή είσαι η επιλογή τους.

Facebook Twitter Google+

«Τους ανθρώπους της ζωής μου κάθισα να τους μετρήσω…», όπως ξεκινά αυτό το μεγάλο άσμα επέλεξα να ξεκινήσω κι εγώ. Σκέφτομαι κάποιες φορές πόσο σημαντικό είναι να έχεις ανθρώπους δίπλα σου.

Ανθρώπους όχι τυχαίους, όχι πολλούς, να χάνεσαι στο πλήθος και στη φασαρία τους, ανθρώπους δικούς σου, ολόδικούς σου.


Να έχεις την πολυτέλεια -γιατί πολυτέλεια είναι- να τους μιλήσεις ανοιχτά, να τους πεις όσα σου τυραννούν το μυαλό, να εμπιστευτείς στα χέρια τους την εύθραυστή ψυχή σου.


Εκείνους που δεν ζητούν ανταλλάγματα για να είσαι κομμάτι της ζωής τους, εκείνους τους ανθρώπους που κάνουν ό, τι περνά από το χέρι τους για να σε δουν να χαμογελάς.


Και σκέφτεσαι πόση αγάπη άραγε να χωράει σε μια καρδιά; Αυτοί οι άνθρωποι δεν λυγίζουν ποτέ; Ποτέ δεν σπάνε; Κι όμως, και σπάνε, και χίλια κομμάτια γίνονται, όμως έχουν την δύναμη και την ευλογία, θα έλεγα εγώ, να σηκώνονται και να συνεχίζουν, να χάνουν μια μάχη αλλά όχι τον πόλεμο, και να προσπαθούν ξανά και ξανά να νικήσουν το στοίχημα που έβαλαν με τη ζωή.


Αυτοί οι τύποι μοιράζουν απλόχερα δύναμη γύρω τους και σε κάνουν να πιστεύεις πως ό, τι και να συμβεί μπορείς να το αντιμετωπίσεις. Πόσο τους θαυμάζω γι αυτό τους το χάρισμα!


Είναι μεγάλο πράγμα φίλε μου να έχεις Ανθρώπους δίπλα σου, με το Α κεφαλαίο. Αυτούς που δεν φοβήθηκαν να πουν μπροστά σου όσα σκέφτηκαν για εσένα. Όσοι πήραν το θάρρος και σε μάλωσαν, σου υπέδειξαν το λάθος σου, σε απέτρεψαν από ένα άλλο λάθος, μεγαλύτερο. Αυτοί οι άνθρωποι μπορούσαν κάλλιστα να μην ρισκάρουν να «χαλάσουν» το καλό πρόσωπό τους απέναντί σου, να μην θυσιάσουν την ηρεμία τους και να σου χαρίσουν λόγια γλυκερά, περιττές και υποκριτικές κολακείες, που χαϊδεύουν τα αυτιά σου, ενώ πίσω σου θα έλεγαν όσα πραγματικά σκέφτονταν και θα γίνονταν οι πιο αυστηροί κριτές.


Πόσο τους εκτιμώ γι’ αυτό τους το θάρρος! Οι άνθρωποι στη ζωή μου δεν είναι πάρα πολλοί , είναι όμως αυτοί που με κάνουν να νιώθω ο αυτός μου, που με κάνουν και νιώθω πλήρης γιατί μου αρκεί που έχω αυτούς στη ζωή μου και χαίρομαι που τους αποκαλώ «βάση μου». Δεν χρειάζεται να περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους πολλούς για να επιβεβαιώνεσαι.

[post_ad]

Αρκεί να έχεις αυτούς που έχουν επιλέξει να είναι συνοδοιπόροι σου, να είναι μαζί σου στη χαρά, μα και στην απογοήτευσή σου, κι αν τους έχεις αυτούς έχεις την μεγαλύτερη επιβεβαίωση. Γιατί εκείνοι δεν σε έχουν στην ατζέντα τους ως άλλο ένα όνομα, ως άλλη μια γνωριμία που μπορεί κάπου να ωφελήσει, δεν σου μιλούν για να κρατήσουν επαφή , μια τυπική και ανούσια επαφή, ίσα ίσα για να σε αποκαλούν «κύκλο τους».


Είναι εκείνοι που θα θυσιάσουν λίγο από το χρόνο τους , λίγη ενέργεια, λίγη ζωή από τη δική τους για να σε ακούσουν και να σε βοηθήσουν να δεις πως τα πράγματα δεν είναι δα και τόσο άσχημα.
Αυτοί οι Άνθρωποι είναι εκεί γιατί θέλουν να είναι, γιατί δίπλα σου, είναι η θέση τους. Δεν χωράνε αλλού, δεν κουμπώνουν αλλού.


Πόσο τους ευχαριστώ γι αυτή τη γενναιοδωρία τους! Άνθρωποι που υπήρχαν από πάντα στη ζωή μου, άνθρωποι που γνώρισα τυχαία και που κλείνουν αρκετά χρόνια στο πλάι μου, αλλά κι εκείνοι που υπάρχουν λίγο καιρό δίπλα μου, που ακόμα κι αν άργησαν αισθάνομαι τυχερή που τελικά είναι εδώ.


Θα ήταν ψέμα να πω, πως μπορώ χωρίς αυτούς τη ζωή μου να φανταστώ και δεν ντρέπομαι να μαρτυρήσω πως τρέμω στην ιδέα μην τους χάσω.


Δεν γνωρίζω αν θα έρθουν άλλοι άνθρωποι στη ζωή μου που θ’ αγαπήσω με τέτοια ένταση, αυτό που γνωρίζω όμως με απόλυτη σιγουριά είναι πως «τους ανθρώπους της ζωής μου θα ’θελα να τους κρατήσω…», όπως λέει και το άσμα.