Μου λείπει η κραυγή των ματιών σου!!

Facebook Twitter Google+

Τι κρίμα κι απόψε.

Η καρδιά, μου γνέφει στο απέναντι παράθυρο. Κάθομαι και κοιτάζω το χαραγμένο φεγγάρι. Μοιάζει με το κάτω χείλος του στόματός σου. Έτοιμο να με κατασπαράξει. Είμαι παρών σε μια πλήρη στιγμή της αιωνιότητας που σιγά-σιγά ξεθωριάζει μες τη νύχτα. Τρέχω ξοπίσω της μήπως και την προλάβω. Κι εκείνη φεύγει, χάνεται. Μένω ν’αποζητώ τη λήθη. Πονάω συθέμελα απ’ τη τόσην ανάμνηση…
[post_ad]

Όχι άλλες αναμνήσεις. Πρέπει να βρώ το διακόπτη. Γρήγορα το διακόπτη…

Ένα δάκρυ δραπετεύει από τα μάτια μου, βουτάει στο κενό και μέσα στην ίδια του την αντανάκλαση γεννιέται η εικόνα σου. Με συνεπαίρνει. Καταλύει την έννοια της λογικής. Βουλιάζω το κεφάλι μες στα δάχτυλά μου. Δεν έχω νου πια. Αρνείται να ζήσει στο «εδώ και στο τώρα». Πηγαίνει πίσω, στο «εκεί και στο τότε». Θυμάμαι εκείνο το ουρλιαχτό. Το ουρλιαχτό των ματιών σου, ούρλιαζαν «σε θέλω», «σε θέλω, πολύ!». Παρασύρομαι στη δίνη σου, το νιώθω. Βγαίνω με δυσκολία στην επιφάνεια, παίρνω μια βαθιά ανάσα και με καταπίνεις πάλι.

Η λαίλαπα του κορμιού σου, εισβάλει στο χώρο μου. Διαπερνάει το τζάμι του παραθύρου. Κοντοστέκεται, γυρίζω το βλέμμα μου, εξαφανίστηκε. Με βαραίνει ακόμα… Εκείνο το έντονο συναίσθημα της ανάγκης να βρεθώ κοντά σου, να σ’αγγίξω , να σου μιλήσω, να μυρίσω το άρωμά σου, να πλημμυρίσει τις αισθήσεις μου. Εκείνη η άγρια έλξη, τρώει σαν το σαράκι την ταλαιπωρημένη καρδιά μου. Με στροβιλίζει, με πετάει ψηλά και στο τέλος με ρίχνει στα τάρταρα.

Αισθάνομαι να τελειώνει ο χρόνος μου, εδώ, στο «απόψε». Μπορεί να φαίνεται σύμμαχός μου αλλά υποσκάπτει τη θλιβερή μου κατάληξη. Δεν νιώθω πια ‘κείνο το γλυκό αεράκι που με περιέβαλε κάθε φορά που ανέπνεα βαθιά. Μ’ έχει εγκαταλείψει. Έχασα τη ζωοδόχο πνοή μου. Πλέον πνίγομαι κάθε φορά που έρχεσαι στο μυαλό μου, δυσκολεύομαι πολλές φορές ακόμη και ν’ ανασάνω.

Αναποδογυρίζεις, ανατρέπεις καθημερινά όλα ‘κείνα που… λέγαμε πως θα ζήσουμε ΜΑΖΙ. Δεν είσαι η σταθερά που με οδηγούσε κι έδινε νόημα στη ζωή μου. Δεν είσαι πια κι αυτό με θλίβει. Κάποιες εκρήξεις σου, μονάχα. Αυτές βιώνω. Προσπαθείς να ισορροπήσεις δείχνοντάς μου κάτι από το «νοιάξιμο» και την αφοσίωση του «τότε». Κι έπειτα χάνεσαι πάλι. Κλειδώνεσαι στον εαυτό σου για μέρες. Εκεί στο δικό σου μικρόκοσμο. Κι η μοναξιά σου, ερωτοτροπεί συνεχώς με τη δική μου. Μονάχα η ζήλια σου, η έμφυτή σου ζήλια μαρτυράει ότι με θέλεις ακόμη. Μέσα από αυτή προσπαθώ να σε καταλάβω. Τι πάλη και τούτη. Η άρνησή σου από τη μια και το δικό μου πείσμα από την άλλη. Η σιγουριά σου ότι με αποδυναμώνεις κάθε φορά που απομακρύνεσαι. Το μεγάλο σου λάθος. Το μεγάλο μου όπλο! Θα σου φανεί παράλογο αλλά εκείνο με κρατάει στη ζωή, με δυναμώνει ώστε να τα βγάλω πέρα. Μου δίνει το κουκούλι της ανθεκτικότητας που χρειάζομαι. Διώχνει μακριά τους κακούς λογισμούς. Διώχνει τη θλίψη, το πόνο…

Αλλά απόψε φοβάμαι, φοβάμαι πολύ…
Φοβάμαι όλους εκείνους που με καταδίκασαν,
όλους εκείνους που με εξόρισαν μακριά σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους…
Τους φοβάμαι γιατί συνεχίζουν να ονειρεύονται, εγώ σταμάτησα.
Τους φοβάμαι γιατί αντιδρούν στα ερεθίσματα που δέχονται, εγώ σήκωσα τείχη.
Τους φοβάμαι γιατί αναζητούν ακόμη τον έρωτα, εγώ έπαψα.

anapnoes