Εσύ φοβάσαι εμένα και εγώ το ανεκπλήρωτο

Facebook Twitter Google+

Κουράστηκα σήμερα.

Η δουλειά με κούρασε. Όχι τόσο σωματικά όσο ψυχολογικά. Υποθέτω ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Η τελευταία σταγόνα που λένε. Όχι ότι δεν το περίμενα. Οι ρυθμοί τον τελευταίο καιρό είχαν ξεφύγει από τον έλεγχό μου. Είχα χάσει τις ισορροπίες και τα ωράριά μου. Το έβλεπα να έρχεται αλλά δεν είχα τη δύναμη να του αντιταχθώ. Ίσως και να μην ήθελα. Δεν παραιτήθηκα, δεν είμαι από τους ανθρώπους που παραιτούνται. Είχα όμως ανάγκη να αφεθώ. Να σταματήσω να σκέφτομαι. Έχω κουραστεί να σκέφτομαι. Δε θέλω να σκέφτομαι!

Ξέρεις πόσο ζηλεύω τους ανθρώπους που τα βλέπουν όλα απλά; Αυτούς τους συνηθισμένους ανθρώπους που το μυαλό τους δεν είναι σε μια συνεχή εγρήγορση. Αυτούς που μπορούνε απλά να περπατάνε χωρίς να προσέχουν ασυναίσθητα τα πάντα γύρω τους. Αυτούς που δε διαβάζουν πίσω από τις λέξεις. Αυτούς που μπορούν να φωνάξουν, να τσακωθούν, να ξεσπάσουν χωρίς να υπολογίσουν τις συνέπειες. Αυτή την αποφόρτιση ποτέ δεν την είχα. Δεν έχω καν τσακωθεί πραγματικά! Ακόμα και στους μεγάλους τους δικούς μας τσακωμούς, πριν απαντήσω υψώνοντας τη φωνή μου οι διεργασίες γίνονταν ασυναίσθητα, αυτόματα μέσα στο μυαλό μου. Δεν φώναζα επειδή θύμωνα ή επειδή ξέσπαγα. Φώναζα επειδή ταίριαζε να φωνάξω εκείνη τη στιγμή.

Δεν ξέρω αν αυτό ήταν ένα είδος υποκρισίας. Ξέρω ότι αν κάποιος μου τα έλεγε εμένα αυτά τα πράγματα, θα πληγωνόμουν. Θα θεωρούσα ότι δεν ήταν ποτέ αληθινός μαζί μου. Θα αισθανόμουν προδομένος γιατί ενώ εγώ ήμουν ευθεντικός στις αντιδράσεις μου, ο άλλος δεν ήταν. Αλλά να σου πω και κάτι; Τί θα έλεγες αν έτσι είναι ο χαρακτήρας μου; Ότι δεν είναι επιλογή μου, δεν έχω καν επιλογή. Πώς κάνεις το μυαλό να φρενάρει; Να σταματήσει τον τρόπο που δουλεύει; Πώς θα ένιωθες τότε; Αν είναι κάτι που φοβάμαι είναι αυτο: πώς θα νιώσεις αν μάθεις αυτή την αλήθεια μου. Και αν είναι κάτι που πραγματικά τρέμω είναι η απαίτηση που θα δημιουργηθεί από μέρους μου προς εσένα αν σου τα πω. Τελείως ψυχρά όμως, όσο κι αν σε αγαπάω, αν μπορούσες, θα τα είχες καταλάβει από μόνος σου, έτσι δεν είναι; Εσύ φοβάσαι εμένα και εγώ το ανεκπλήρωτο. Ένας όμορφος, τέλειος, ολοστρόγγυλος φαύλος κύκλος.

Πραγματικά όμως, δε με πειράζει! Δε με ενοχλεί και δεν μπορώ να σε κατηγορήσω. Προς υπεράσπισή σου, ποτέ δεν το βίωσα για να φανείς «λίγος» στη σύγκριση. Ειλικρινά, μάτια μου όμως, με κουράζει. Με εξουθενώνει τόσο πολύ μερικές φορές που σχεδόν πνίγομαι. Είναι εκείνες οι περίοδοι που δεν μιλάω. Όσο μιλάω να μη με φοβάσαι, να ξεκινήσεις να ανησυχείς όταν σταματήσω να το κάνω. Και έχω λίγο καιρό που το κάνω.

Σε έναν από τους «μεγάλους» τσακωμούς μας, είχες φτάσει στα όριά σου και με ρώτησες «Τί θέλεις επιτέλους;». Η σωστή ερώτηση που θα έπρεπε να κάνεις ήταν «Τί θα ζητούσες αν ήξερες ότι η απάντηση θα ήταν “Ναi”;»

αναπνοές