Ο επόμενος έρωτας, είναι πάντα καλύτερος από τον χαμένο.
Ο καθένας ζούσε την ζωή του. Πότε περνούσαν μοναχικά βράδια, αγκαλιά με την κουβέρτα και τα ποπ κορν και άλλοτε έκαναν ξέφρενα ξενύχτια γυρίζοντας στο σπίτι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Και είχαν συνηθίσει, και οι δύο! Η ζωή τους έμοιαζε να είναι σε μια τάξη. Έλεγαν και ξαναέλεγαν πως τα είχαν όλα, τίποτε δεν τους έλειπε. Προσπαθούσαν να πείσουν τους άλλους πως όλα γύρω τους ήταν ακριβώς όπως τα είχαν ονειρευτεί! Πείθονται όμως οι άλλοι από έναν ομιλητή που δεν είναι πεπεισμένος ο ίδιος;
Μπορεί όλα να κυλούσαν φυσιολογικά και φαινομενικά όλα να πήγαιναν κατά την επιθυμία τους, αλλά το βάσανο των μοναχικών τεσσάρων τοίχων τους έπιανε και τους δύο όταν έκλειναν την εξώπορτα το βράδυ! Και δεν είχαν πάντα όρεξη για παρέα και κέφι, απλά αποζητούσαν την ξεκούραση και την χαλάρωση, που μόνο μια αγκαλιά μπορεί να σου προσφέρει!
[post_ad]
Το περίεργο της υπόθεσης ήταν ότι αυτοί οι δύο ήταν χρόνια συγκάτοικοι στην ίδια πολυκατοικία και όμως, ο ένας αγνοούσε παντελώς την ύπαρξη του άλλου. Όλα αυτά βέβαια, μέχρι εκείνο το πρωί που μια βόλτα για τρέξιμο στο πάρκο, τους έφερε κοντά, πολύ κοντά. Και χωρίς να το καταλάβουν τα βράδια τους άρχισαν να γεμίζουν.
Οι μοναχικές νύχτες στον καναπέ μετατράπηκαν σε ερωτικές… Ο καναπές στην ίδια θέση έμεινε, μόνο που τώρα ανέχονταν το βάρος δύο ατόμων. Η γυναίκα καταρρίπτοντας τις αρχικές της αναστολές παραδόθηκε στον άντρα. Πίστεψε και αγάπησε! Πιστεύτηκε και αγαπήθηκε!
Πήρε την καρδιά του άντρα! Ναι, αυτός άνοιξε την πορτούλα και της την χάρισε. Την εμπιστεύτηκε στα χέρια της! Και ξέρετε, στην αρχή ήταν όλα ρόδινα. Τι και αν ο άντρας είχε μείνει χωρίς καρδιά; Την κρατούσε η αγαπημένη του και του έμοιαζε το ίδιο.
Η γυναίκα όμως εκμεταλλεύτηκε την εμπιστοσύνη του άνδρα. Κρατούσε μεν την καρδιά του, αλλά ποτέ δεν την άκουσε. Δεν έδωσε σημασία στα θέλω της, στα ναι και στα όχι της. Είχε την καρδιά του και θεωρούσε πως ο κόσμος του της ανήκε!
Και περνούσε ο καιρός. Ο καναπές συνέχισε να βασανίζεται από το βάρος, μόνο που πλέον τα περισσότερα βράδια σήκωνε μόνο το ένα. Πότε η δουλειά, πότε η κούραση, τους χώριζαν τα βράδια. Τι και αν στην αρχή, αυτό ήταν που τους ένωνε και τους ευχαριστούσε;
Ο άντρας άρχισε να νιώθει το κενό στο μέρος της καρδιάς του. Κάτι του έλειπε συνεχώς και άρχισε τις παλιές, δοκιμασμένες συνήθειες του μπας και βρει αυτό το χαμένο κομμάτι. Οι ρόλοι είχαν αντιστραφεί από την μία μέρα στην άλλη. Τώρα η γυναίκα ακολουθούσε τον άντρα όπου την πήγαινε, ήθελε δεν ήθελε.
Τον συνόδευε παντού για να τον βοηθήσει να εντοπίσει την αιτία του κενού του. Αλλά τίποτε, ότι και να δοκίμαζαν μηδέν εις το πηλίκο! Ώσπου κάποια μέρα, η κύρια υπαίτιος για όλη αυτήν την κατάσταση, ξέσπασε. Φώναξε, ζήτησε τον λόγο, έκλαψε και στο τέλος, είπε το μεγάλο αντίο! Τον χαιρέτησε και έφυγε.
Φεύγοντας, ο άντρας την σταμάτησε και της ζήτησε πίσω την καρδιά του. Αυτό θα του έλειπε και τώρα πια, το ήθελε ξανά στη θέση. Η γυναίκα αρνήθηκε κατηγορηματικά να του την επιστρέψει. Ήταν η σειρά του να φωνάξει, να εξοργιστεί… αλλά ποιος μπορεί να τα βάλει με μια αποφασισμένη γυναίκα;
Του πήρε καιρός για να καταφέρει να μπαλώσει το κενό. Έκανε ότι προσπάθεια μπορούσε αλλά αυτό έμενε ανοιχτό τραύμα, έρμαιο στον αέρα και στο κρύο… τον πλήγωνε περισσότερο! Και εκεί όπου δεν το περίμενε, καθισμένος ένα πρωινό σε μια στάση περιμένοντας το επόμενο λεωφορείο να φανεί, έχοντας από την αργοπορία του χάσει το πρώτο, τον πλησίασε μια κοπέλα, που κρατούσε την καρδιά της στα χέρια.
Δεν άργησε να καταλάβει πως αυτός ο άντρας πονούσε γιατί είχε χαρίσει την καρδιά του. Δεν καθυστέρησε, τον πλησίασε, τον ξύπνησε από τον μίζερο ύπνο που απειλούσε να του κατακλύσει όλη τη ζωή και του έκανε ένα δώρο… Έκοψε την καρδιά της σε δύο κομμάτια και του χάρισε το ένα. Και οι δύο έβαλαν ταυτόχρονα, το κομμάτι καρδιάς στην θέση του και κλείδωσαν καλά την πόρτα!
Θέλοντας και μη ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο… το ένα κομμάτι ζητούσε πάντα το άλλο του μισό! Ο άντρας από τότε, αργεί να πάει στη στάση το πρωί… το επόμενο λεωφορείο θα είναι πάντα καλύτερο από το χαμένο, σκέφτεται…
Και είχαν συνηθίσει, και οι δύο! Η ζωή τους έμοιαζε να είναι σε μια τάξη. Έλεγαν και ξαναέλεγαν πως τα είχαν όλα, τίποτε δεν τους έλειπε. Προσπαθούσαν να πείσουν τους άλλους πως όλα γύρω τους ήταν ακριβώς όπως τα είχαν ονειρευτεί! Πείθονται όμως οι άλλοι από έναν ομιλητή που δεν είναι πεπεισμένος ο ίδιος;
Μπορεί όλα να κυλούσαν φυσιολογικά και φαινομενικά όλα να πήγαιναν κατά την επιθυμία τους, αλλά το βάσανο των μοναχικών τεσσάρων τοίχων τους έπιανε και τους δύο όταν έκλειναν την εξώπορτα το βράδυ! Και δεν είχαν πάντα όρεξη για παρέα και κέφι, απλά αποζητούσαν την ξεκούραση και την χαλάρωση, που μόνο μια αγκαλιά μπορεί να σου προσφέρει!
[post_ad]
Το περίεργο της υπόθεσης ήταν ότι αυτοί οι δύο ήταν χρόνια συγκάτοικοι στην ίδια πολυκατοικία και όμως, ο ένας αγνοούσε παντελώς την ύπαρξη του άλλου. Όλα αυτά βέβαια, μέχρι εκείνο το πρωί που μια βόλτα για τρέξιμο στο πάρκο, τους έφερε κοντά, πολύ κοντά. Και χωρίς να το καταλάβουν τα βράδια τους άρχισαν να γεμίζουν.
Οι μοναχικές νύχτες στον καναπέ μετατράπηκαν σε ερωτικές… Ο καναπές στην ίδια θέση έμεινε, μόνο που τώρα ανέχονταν το βάρος δύο ατόμων. Η γυναίκα καταρρίπτοντας τις αρχικές της αναστολές παραδόθηκε στον άντρα. Πίστεψε και αγάπησε! Πιστεύτηκε και αγαπήθηκε!
Πήρε την καρδιά του άντρα! Ναι, αυτός άνοιξε την πορτούλα και της την χάρισε. Την εμπιστεύτηκε στα χέρια της! Και ξέρετε, στην αρχή ήταν όλα ρόδινα. Τι και αν ο άντρας είχε μείνει χωρίς καρδιά; Την κρατούσε η αγαπημένη του και του έμοιαζε το ίδιο.
Η γυναίκα όμως εκμεταλλεύτηκε την εμπιστοσύνη του άνδρα. Κρατούσε μεν την καρδιά του, αλλά ποτέ δεν την άκουσε. Δεν έδωσε σημασία στα θέλω της, στα ναι και στα όχι της. Είχε την καρδιά του και θεωρούσε πως ο κόσμος του της ανήκε!
Και περνούσε ο καιρός. Ο καναπές συνέχισε να βασανίζεται από το βάρος, μόνο που πλέον τα περισσότερα βράδια σήκωνε μόνο το ένα. Πότε η δουλειά, πότε η κούραση, τους χώριζαν τα βράδια. Τι και αν στην αρχή, αυτό ήταν που τους ένωνε και τους ευχαριστούσε;
Ο άντρας άρχισε να νιώθει το κενό στο μέρος της καρδιάς του. Κάτι του έλειπε συνεχώς και άρχισε τις παλιές, δοκιμασμένες συνήθειες του μπας και βρει αυτό το χαμένο κομμάτι. Οι ρόλοι είχαν αντιστραφεί από την μία μέρα στην άλλη. Τώρα η γυναίκα ακολουθούσε τον άντρα όπου την πήγαινε, ήθελε δεν ήθελε.
Τον συνόδευε παντού για να τον βοηθήσει να εντοπίσει την αιτία του κενού του. Αλλά τίποτε, ότι και να δοκίμαζαν μηδέν εις το πηλίκο! Ώσπου κάποια μέρα, η κύρια υπαίτιος για όλη αυτήν την κατάσταση, ξέσπασε. Φώναξε, ζήτησε τον λόγο, έκλαψε και στο τέλος, είπε το μεγάλο αντίο! Τον χαιρέτησε και έφυγε.
Φεύγοντας, ο άντρας την σταμάτησε και της ζήτησε πίσω την καρδιά του. Αυτό θα του έλειπε και τώρα πια, το ήθελε ξανά στη θέση. Η γυναίκα αρνήθηκε κατηγορηματικά να του την επιστρέψει. Ήταν η σειρά του να φωνάξει, να εξοργιστεί… αλλά ποιος μπορεί να τα βάλει με μια αποφασισμένη γυναίκα;
Του πήρε καιρός για να καταφέρει να μπαλώσει το κενό. Έκανε ότι προσπάθεια μπορούσε αλλά αυτό έμενε ανοιχτό τραύμα, έρμαιο στον αέρα και στο κρύο… τον πλήγωνε περισσότερο! Και εκεί όπου δεν το περίμενε, καθισμένος ένα πρωινό σε μια στάση περιμένοντας το επόμενο λεωφορείο να φανεί, έχοντας από την αργοπορία του χάσει το πρώτο, τον πλησίασε μια κοπέλα, που κρατούσε την καρδιά της στα χέρια.
Δεν άργησε να καταλάβει πως αυτός ο άντρας πονούσε γιατί είχε χαρίσει την καρδιά του. Δεν καθυστέρησε, τον πλησίασε, τον ξύπνησε από τον μίζερο ύπνο που απειλούσε να του κατακλύσει όλη τη ζωή και του έκανε ένα δώρο… Έκοψε την καρδιά της σε δύο κομμάτια και του χάρισε το ένα. Και οι δύο έβαλαν ταυτόχρονα, το κομμάτι καρδιάς στην θέση του και κλείδωσαν καλά την πόρτα!
Θέλοντας και μη ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο… το ένα κομμάτι ζητούσε πάντα το άλλο του μισό! Ο άντρας από τότε, αργεί να πάει στη στάση το πρωί… το επόμενο λεωφορείο θα είναι πάντα καλύτερο από το χαμένο, σκέφτεται…
Ο επόμενος έρωτας, είναι πάντα καλύτερος από τον χαμένο.
Reviewed by Unknown
on
11:13:00 μ.μ.
Rating:
Reviewed by Unknown
on
11:13:00 μ.μ.
Rating:
Δεν υπάρχουν σχόλια: