Σ’ένα σταθμό, όλα τα τρένα της ζωής μας κι εμείς περαστικοί

Σε σταθμούς οι μεγαλύτεροι αποχαιρετισμοί, σε σταθμούς και οι μεγαλύτερες συναντήσεις.

Σε τρένο είπες « σ’αγαπώ», σε πλοίο είπες «αντίο».
«Σ’αγαπώ» στο καινούριο, «αντίο» στο παλιό μα και αντίστροφα.
Ποιος δεν αγάπησε το παρελθόν, ποιος δεν το αποδέχτηκε αποσκοπώντας στην αποδοχή του νέου;

Έχεις δει ίσως κι εσύ πως πάντα, ή τουλάχιστον συνήθως υπάρχει ένας αδιανόητος πόνος μα και πόθος που φουλάρει τα σωθικά σου όποτε βρίσκεσαι σε μια παρόμοια κατάσταση με αυτή που προαναφέρθηκε.
Δεν είναι αυτό που φεύγει και χάνεται που σε πονά, μα το άγνωστο στοιχείο του νέου που σε προσεγγίζει απειλητικά.

Φεύγει λοιπόν το παλιό, φεύγεις κι εσύ από αυτό και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο απομακρύνεσαι από τη σιγουριά της γνώσης του σταθερού, του δεδομένου, εκείνου που γνωρίζεις ήδη κάθε σπιθαμή της ύπαρξης του και για μια στιγμή, ξεβολεύεσαι.

Η συνειδητή ή ασυνείδητη επιλογή σου είναι να αφήσεις το φόβο να σε κυριεύσει.
Φοβάσαι την «καινούρια αρχή» που σου χτυπάει τη πόρτα μα όπως λένε και οι παλιοί «κάθε αρχή και δύσκολη». Συναισθήματα ανισσόροπος πλέον ακροβατείς σε τεντωμένο σκοινί.
Τη μια πέφτεις μα κρατιέσαι από μια κλωστή, την άλλη ισορροπείς με δυσκολία.
Την Τρίτη κάνεις δυο βήματα παραπάνω και γεμάτος σιγουριά και αδυναμίες, παλαντζάρεις ανάμεσα στα σωστά σου μα και στα λάθη σου.
Πορεύεσαι λοιπόν γαντζωμένος από κάθε τι που απαρτίζει το έγω σου, μα όχι τον εγωισμό σου.
Αυτόν θαρρείς πως τον αποχαιρέτησες μαζί με το παρελθόν.
Κοιτάς στην αντίπερα όχθη και το καινούριο σε κοιτάει κατάματα με μια αδιαφορία που τρυπάει τη ψυχή σου. Ο έρωτας σου όμως παρ’αυτά για κάθε τι μυστηριώδες ξεσκίζει φόβο, πόνο και υπερτερεί σε θάρρος και πάθος γι’αυτό που αντικρίζεις.
Βέβαια, το παιδικό αρκουδάκι που αρνείσαι κατηγορηματικά να αποχωριστείς πάλιωσε πια και γέμισε τρύπες που πλέον δε μπορείς να μπαντάρεις.
Αρνείσαι βέβαια εξίσου κατηγορηματικά να το πετάξεις, να το διώξεις. Ίσως γιατί ακόμα σου προσφέρει τη ζεστασιά που αναζητάς.
Ίσως γιατί το θες εκεί σε κάθε νέα σου αρχή. Κι η παιδική σου φίλη μεγάλωσε πια. Βάφεται, πίνει, καπνίζει, έχει δουλειά, έχει πλέον άντρα α και παιδιά. Για σένα φυσικά, είναι ακόμη το κοριτσάκι με τα κοτσιδάκια που γνώρισες τη πρώτη μέρα του σχολείου.
Κάθε τι που παλιώνει δεν πετιέται μα και κάθε νέο δεν αποσκοπεί στην αντικατάσταση κάτι παρελθοντικού.
Για να προχωρήσεις, πρέπει να θες να αποδεχθείς το παρελθόν και όλες τις πλευρές αυτού. Μα απόψε δεν είναι αυτό το θέμα μας και ας παρέκλινα αρκετά μιας και αδυνατώ να βάλω το μυαλό μου σε μια σειρά.
Σε κάθε στάση της ζωής σου κατάφερες να προχωρήσεις μπροστά και ας πίστευες πως ήταν πολλά αυτά που σε κρατούσαν στο ίδιο σημείο.
Μα με τα μαθήματα και τα παθήματα που έλαβες από όλα τα πεσίματα που εισέπραξες, σηκώθηκες από το έδαφος και μπουσούλησες μπροστά, έπειτα περπάτησες κι ας χρειάστηκε να πιαστείς από τα έπιπλα και να σκουπίσεις δάκρυα στα μανίκια σου σα παιδάκι Δημοτικού που χτύπησε το γόνατο του στο ποδόσφαιρο.
Στάσεις λοιπόν.
Στάσεις ζωής, στάσεις μέσων μαζικής μεταφοράς. Κάποιες φορές συναντιόνται τόσο μαγικά και δένονται τόσο αυθόρμητα και ερωτικά σα δύο εραστές που έψαχναν χρόνια ολόκληρα ο ένας τη συντροφιά του άλλου. Κάπου διάβασα “We win some, we lose some.”
Η δική μου προσωπική μετάφραση αν και όχι κατά λέξη είναι η εξής: « Κάποιες φορές κερδίζουμε, κάποιες χάνουμε.» Μία δεύτερη είναι η εξής: « Κάποιους κερδίζουμε, κάποιους χάνουμε.»
Πολλές φορές όμως για να κερδίσεις κάτι πρέπει να χάσεις κάτι άλλο. Ακόμη και στους δύο εραστές ζωής έχασες και κέρδισες κάτι άλλο. Άφησες έναν έρωτα να φύγει και έχασες τη ψυχική σου ηρεμία για κάποιο χρονικό διάστημα μα βρήκες τον εαυτό σου.
Βράδια που ευχόσουν να μη ξημερώσει γιατί δε θα άντεχες ακόμη μια μέρα στο βούρκο, βράδια που ευχόσουν να μη βγει ο ήλιος γιατί το φεγγάρι έριχνε όσο φως χρειαζόσουν για να δεις δυο υπέροχα μάτια να σε κοιτάζουν στοργικά. Βράδια που σε βρήκες και σε έχασες.
Βράδια σε σταθμούς που αποδείχθηκαν σταθμοί ζωής. Πρωινά χωρίς καφέ και χωρίς μακιγιάζ βρήκες τον έρωτα. Και θα βρεις και μένα κάπου εκεί, μιας και η σκέψη μου βρίσκεται πάντοτε στις σκάλες του σταθμού «Εθνική Άμυνα» και αναπολεί εποχές που το να πω «σ’αγαπώ» και «αντίο» στο παρελθόν, αποδείχθηκε η πιο όμορφη και καινούρια ελευθερία.
Η ελευθερία του να ζεις και να ξέρεις πως είσαι εντάξει με τον εαυτό σου μα και με τις επιλογές σου.
Κλείνοντας αυτό το κείμενο και επιστρέφοντας στην καθημερινότητα σου, θα σου πω να θυμάσαι αυτό: σταθμός ζωής ίσως και να είναι μα ποτέ δεν είναι το τέρμα εκτός και αν αποφασίσεις εσύ ότι τα δρομολόγια από εδώ και έπειτα τελείωσαν.
Γιατί γλυκό μου τρένο, τα τρένα περνάνε από πολλούς σταθμούς μα κάποια στιγμή, αράζουν. Εσύ θα πεις πότε ήρθε η στιγμή σου, κι άσε τους άλλους να ωρύονται για σταθμούς και ιστορίες.
Άμα εσύ θες να αράξεις σε μια συγκεκριμένη στάση και βλάβη θα υποκριθείς και το μηχανοστάσιο στον αέρα θα τινάξεις και τον κόσμο ανάποδα θα φέρεις για το παλιό και για το νέο που έσμιξαν και έγιναν το «είναι» σου.

πηγη