Υπάρχει κάτι που δεν γνωρίζετε για τον Τιτανικό και.. ραγίζει καρδιές!

Αν έχετε δει την ταινία «Τιτανικός» τότε ίσως να θυμάστε μια τραγική ιστορία που όμως ήρθε ελάχιστα στα φώτα της δημοσιότητας. Στην ταινία υπάρχει μια σκηνή που δείχνει ένα ηλικιωμένο ζευγάρι αγκαλιασμένο την ώρα που το πλοίο σιγά σιγά βυθίζεται. Το ζευγάρι αυτό υπήρξε πραγματικά.

Ο Isidor Straus γεννήθηκε στη Γερμανία και μετακόμισε στις ΗΠΑ το 1854. Εκεί ξεκίνησε μια επιχείρηση εμπορίας ξηρών τροφών και από το 1902, αυτός και ο αδελφός του, άνοιξαν ένα μεγάλο κατάστημα στην διάσημη πλατεία Herald που διατηρήθηκε στο ίδιο σημείο για πολλά χρόνια.

Το 1871 ο Isidor παντρεύτηκε την αγαπημένη του Ida, η οποία ήταν επίσης μετανάστρια από την Γερμανία. Η σκληρή δουλειά και η εξυπνάδα του Isidor πολύ σύντομα ανταμείφθηκαν και απέκτησε μεγάλη περιουσία. Ποτέ του όμως δεν ξέχασε από που ξεκίνησε, για αυτό πρόσφερε, ανώνυμα τις περισσότερες φορές, βοήθεια σε ανθρώπους που είχαν ανάγκη.

Το 1912 ο Isidor και η Ida είχαν ταξιδέψει στη Γερμανία για να δουν τους συγγενείς τους. Για να επιστρέψουν στη Νέα Υόρκη αποφάσισαν να κλείσουν εισιτήρια με το μεγαλύτερο πλοίο που είχε κατασκευαστεί ποτέ. Με το Τιτανικό.

Τις πρώτες πρωινές ώρες της 15ης Απριλίου, ο Τιτανικός είχε χτυπήσει στο παγόβουνο, το πλοίο βυθίζονταν και οι γυναίκες με τα παιδιά προσπαθούσαν να μπουν στις ναυαγοσωστικές λέμβους για να σωθούν.

Αν και προσφέρθηκε στον Isidor η δυνατότητα να φύγει μαζί με την γυναίκα του, εκείνος αρνήθηκε. Τους είπε ότι δεν θα μπορούσε να πάρει τη θέση μιας γυναίκας ή ενός παιδιού. Ότι δεν θα μπορούσε αυτός να αποτελεί την εξαίρεση.

Η Ida Straus τον αποχαιρέτησε, προχώρησε δακρυσμένη προς την σωσίβια λέμβο αλλά ξαφνικά άλλαξε γνώμη.

«Η κυρία Straus είχε σχεδόν μπει στην σωσίβια λέμβο 8 όταν ξαφνικά το μετάνιωσε. Έστριψε απότομα και επέστρεψε στον σύζυγό της. Εκείνος αλλά και πολλοί συνεπιβάτες και φίλοι της προσπάθησαν να την μεταπείσουν. Εκείνη όμως δεν ήθελε ούτε καν να τους ακούσει», αναφέρει ο Stuart Robinson στο Amazing and Extraordinary Facts: the Titanic.

Έχουν μείνει στην ιστορία τα λόγια της Ida στον Isidor: «Έχουμε ζήσει μαζί για πάρα πολλά χρόνια. Όπου πας εσύ, θα πάω και εγώ. Μαζί ζήσαμε τόσα χρόνια και μαζί θα πεθάνουμε».

Σύμφωνα με ένα άρθρο της New York Post, επιβάτες που επέζησαν ανέφεραν ότι είδαν το ζευγάρι «να στέκεται δίπλα στα κάγκελα. Κρατούσε ο ένας σφιχτά το χέρι του άλλου και έκλαιγαν σιωπηλά». Περιέγραψαν τη σκηνή ως την «πιο όμορφη εικόνα αγάπης και αφοσίωσης που είδαν ποτέ.»

Το ζευγάρι στη συνέχεια προχώρησε προς το πίσω μέρος του πανικοβλημένου πλήθους. Για τελευταία φορά κάποιοι επιβάτες τους είδαν να κάθονται μαζί σε καρέκλες στο κατάστρωμα του πλοίου. Ήταν ήρεμοι και κρατούσε ο ένας το χέρι του άλλου. Μέχρι που ένα μεγάλο κύμα τους πήρε μαζί του.

Αν και το άψυχο σώμα του Isidor εντοπίστηκε, το σώμα της Ida δεν βρέθηκε ποτέ. Μια επιμνημόσυνη δέηση που πραγματοποιήθηκε και για τους δυο ένα μήνα μετά στο Carnegie Hall, προσέλκυσε χιλιάδες πολίτες. Ανάμεσα τους ήταν ο Δήμαρχος της Νέας Υόρκης και ο γνωστός επιχειρηματίας Andrew Carnegie.

Το 1912, οι αρχές της πόλης μετονόμασαν ένα πάρκο στην 106 Street και Broadway σε πάρκο Straus προς τιμήν του ζευγαριού, το οποίο έζησε τη περισσότερη ζωή του στην οδό 105.

Ένα μνημείο που κατασκευάστηκε αφιερωμένο στην αγάπη τους τρία χρόνια αργότερα, γράφει: «Αγαπητοί και ευχάριστοι στη ζωή τους. Δεν μπόρεσε να τους χωρίσει ούτε ο θάνατος».