Κάνε το τέλος να αξίζει τόσο όσο μια καινούρια αρχή

Facebook Twitter Google+

Σε όλους μας, το άκουσμα και μόνο της λέξης τέλους, ανεξάρτητα την όποια διάσταση και έννοια και εάν πρεσβεύει, μας παραπέμπει αντανακλαστικά σε κάτι θλιβερό. Είναι το σημείο το οποίο μια ενέργεια, μια συνθήκη, μια ροή, φθάνει στο τέλος της. Είναι στη φύση των ανθρώπων να ταυτίζουν τα έντονα συναισθήματα που βιώνουν με δυο βασικές κατηγορίες … το κάλο και το κακό.
Το “τέλος”, θα μπορούσε σίγουρα να έχει μια από τις δυο αυτές αποχρώσεις ξεχωριστά και ταυτόχρονα.
Δε θα πω ότι κάθε τέλος είναι και μια καινούργια αρχή. Πολύ κλισέ. Τόσο, που μπορεί να μοιάζει σαν μια φθηνή δικαιολογία.
Το “τέλος”,θα πρέπει ν΄αποτυπώνει το μέγιστο. Την επαφή με τα όρια.

Κανείς δεν μπορεί να πει ότι όσοι καταφέρνουν και αγγίζουν την κορυφή του Έβερεστ έχουν φθάσει σ’ένα σημείο που αυτό σαν γεγονός από μόνο του θα ήταν μια δυσάρεστη είδηση για αυτούς. Θ΄αποτελούσε ίσως μια μελαγχολική προσέγγιση, εάν η κατάκτηση ήταν η στιγμή και μόνο. Εκείνο το καρέ στο μυαλό μας με την σημαία. Ίσως για τους τρίτους (εμάς) να είναι αυτό.Τόσο εύκολο τόσο ρηχό.
Για τους πρωταγωνιστές όμως ,είναι μια προσπάθεια χρόνων και προετοιμασίας για να περάσουν μέσα από τα όρια που ορίζει το σώμα, η καρδιά και ο νους τους. Μια προσπάθεια, ένα ταξίδι, που κάνεις δεν ξέρει εάν τελικά θα στεφθεί από επιτυχία. Εάν τελικά θ΄αντικρίσουν το τέλος. Για αυτούς το “τέλος” θα είναι η επιβράβευση, η επιτυχία, η καταξίωση η Ιθάκη τους.

Είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις πως και πότε πρέπει να ορίσεις το “τέλος”. Θεωρώ δείγμα εξυπνάδας τη διαχείρισή του. Είναι χαρακτηριστικό μέγιστης χαζομάρας η επιμονή. Οι περισσότεροι μπερδεύουν την επιμονή με την προσπάθεια. Τι γίνεται στην περίπτωση όμως οταν χτυπάς τοίχο;
Σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας θα πρέπει ν΄αξιολογούμε, να σκεφτόμαστε τις επιλογές μας, να ενεργούμε και να τις ζούμε. Μόλις φθάνουμε στο τέλος του κύκλου, ξανά από την αρχή. Μόνο έτσι θα νιώσουμε στο μέγιστο όλα τα ερεθίσματα τα οποία αλληλεπιδρούν μ’ εμάς.

Σε όλες τις φάσεις της ιστορίας, συναντάμε την πρόθεση των ανθρώπων για υστεροφημία. Φυσικά αυτή έχει να κάνει με την θύμηση που θέλει ν’ αφήσει ένας άνθρωπος μετά το θάνατό του. Εάν το δούμε αυτό λίγο μεταφορικά, είναι η πρόθεσή μας, μέσα από τις πράξεις μας, το λόγο μας, ν΄ αφήσουμε μία εικόνα, μια αύρα, ένα χαμόγελο στους ανθρώπους που μας περιβάλουν και με κάθε αφορμή στο μυαλό τους να δημιουργείται κάτι όμορφο, αισιόδοξο, κάτι χαρακτηριστικό από εμάς. Όχι τόσο από ματαιοδοξία, άλλα ως κάτι που θ’ αποδεικνύει ότι περάσαμε μαζί χρόνο που δεν ήταν χαμένος. Ήταν μέρες, ώρες, λεπτά, μερικά δευτερόλεπτα δημιουργίας, γεμάτα με όνειρα, ανησυχίες, προβληματισμούς, γεμάτα από όλα αυτά που ξέραμε ότι τελικά δεν θα κάναμε μαζί, άλλα κάποια στιγμή νιώσαμε ότι θα τα καταφέρουμε.
Διότι εάν δεν προλάβεις να ορίσεις εσύ το τέλος και επιτρέπεις σε άλλους να το κάνουν για σένα, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να είναι ένα τέλος το οποίο όχι μόνο για τη μια πλευρά άλλα και για την άλλη θα είναι τόσο άσχημο (ενδεχομένως και γελοίο) σαν ένας πίνακας που θ΄ απεικόνιζε ένα δειλινό στην ομορφότερη παράλια άλλα ξεχάσαμε να πάρουμε μαζί μας το μπλε χρώμα …

Επιστρέφοντας λοιπόν στην επιλογή του “τέλους”, θα πρέπει να ορίσουμε κάτι νέο. Να του προσδώσουμε ένα χαρακτηριστικό και μια δυναμική τέτοια, η οποία πάντα να καταλήγει σε κάτι αισιόδοξο. Κάτι που με τον κατάλληλο χειρισμό θα μας επιτρέψει να ζούμε εκεί για πάντα. Πολύ περισσότερο και με καλύτερο τρόπο απ’ ότι εάν προσπαθούσαμε να νικήσουμε τα φθαρτά χαρακτηριστικά μας, επιδιώκοντας το “για πάντα”.

Αφορμή για όλη αυτήν την παραπάνω αναζήτηση στάθηκε το υπέροχο τραγούδι των Arctic Monkeys – Snap Out Of It. Πραγματικά στο σημείο 3:20 είναι το απολυτό δέσιμο του καλού και του κακού, η αγάπη, ο έρωτας με την απελπισία, ένας αισιόδοξος και ταυτόχρονα μελαγχολικός χορός, μια νίκη και μια ήττα μαζί, αγκαλιά.

Το να φύγεις είναι δύσκολο. Πρέπει να είσαι δυνατός; Πρέπει. Πρέπει να έχεις δυνατό χαρακτήρα; Πρέπει. Πρέπει να υπερβείς τις δυνάμεις σου; Πρέπει.
Το συναίσθημα όμως να φεύγεις έχοντας στο μυαλό και την καρδιά σου ότι πράττεις το σωστό είναι εφάμιλλο με το να κάνεις ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο και ξαφνικά στη μέση της διαδρομής εκεί που πιστεύεις ότι τα πάντα έχουν κριθεί, να διαπιστώνεις ότι ένα ζευγάρι φτερά έχει εμφανιστεί από το πουθενά στην πλάτη σου και είναι έτοιμα να σε πάνε μακριά…πολύ μακριά…

πηγη