Γυρνάω πάντα σε εσένα, για να παίρνω δύναμη από εσένα.

Facebook Twitter Google+

Τι και αν πέρασαν χρόνια είμαστε πάλι μαζί… Τι και αν περάσαμε τόσα, το όνειρο μας ξαναζεί… Τι και αν έφυγα, γύρισα πάλι… Τι και αν σε έδιωξα κάποτε, τώρα σε θέλω πίσω… «Σε θέλω, όχι όπως ήσουν τότε, άλλα όπως είσαι τώρα», μου είπες όταν ξαναβρεθήκαμε!

Γύρισα, αλλά δεν είμαι ίδια. Περίμενες, αλλά δεν είσαι αυτός που άφησα. Χρόνο το χρόνο, μέρα τη μέρα αλλάζει ο άνθρωπος. Οι καταστάσεις, οι συνθήκες, οι καινούργιες εμπειρίες δεν τον αφήνουν να μείνει ίδιος. Πες το και εξέλιξη, κανένα πρόβλημα.

Και να ‘μαστε τώρα εδώ! Δύο εξελιγμένοι άνθρωποι αντικριστά ο ένας από τον άλλο. Ας μείνουμε λίγη ώρα έτσι… Θέλω να σε γνωρίσω από την αρχή, να μελετήσω κάθε λεπτομέρεια σου χωρίς να πούμε κουβέντα. Κάνε ότι δεν με βλέπεις και θα κάνω ότι δεν σε αισθάνομαι.

Μεγάλωσες, νομίζω! Γκρίζαραν τα μαλλιά σου και κάποιες διακριτικές ρυτίδες στολίζουν το πρόσωπο σου – να μου θυμίσεις μετά να τις χαϊδέψω μία προς μία! Το βλέμμα σου… αχ! Αυτά τα μάτια σου! Ζημιά μου κάνουν ακόμη και τώρα. Με κοιτάς με τον ίδιο τρόπο αν και πέρασε καιρός.

Και εγώ θα έχω αλλάξει. Δεν μπορώ να σκεφτώ… τι σκέφτεσαι για μένα, απλά υποθέτω! Κι όμως, η καρδιά μου είναι ίδια. Μόνο που σε κοιτάζω, επιταχύνει το χτύπο της. Μόνο που μου χαμογελάς, βγάζει φτερά και κάνει βόλτα σε όλο μου το κορμί διαταράσσοντας τη φυσιολογική λειτουργία πολλών μου οργάνων!

Δεν ξέρω γιατί. Για την ακρίβεια δεν με ενδιαφέρει. Δεν θα χάσω άλλο πολύτιμο χρόνο ψάχνοντας και αναλύοντας τι είναι σωστό και τι λάθος, τι πρέπει να θέλω και τι κάνω στην ουσία! Ίσως, μεγάλωσα αρκετά για τέτοιου είδους μικρόψυχες σκέψεις. Ίσως, από την άλλη, να έγινα απλά μια ρεαλίστρια. Μια ρεαλίστρια, που στην πραγματικότητα του λογικού κόσμου της θέλει να συμμετέχεις εσύ ενεργά. Θέλει να τον κατακλύσεις, να τον διαμορφώσεις, να του δώσει όνομα και άρωμα…

Αυτό το άρωμα που ακόμη υπάρχει στα σεντόνια μου, αν και τελευταία σαν να ξεθύμανε λίγο! Για αυτό ήρθα σήμερα… Βλέπεις, τόσο καιρό ήμουν συνηθισμένη σε μια γνώριμη μυρωδιά, χωρίς ποτέ να ψάξω την πηγή της. Θεωρούσα ότι είναι το φυσικό άρωμα, όταν ξαφνικά μια μέρα άρχισε να απομακρύνεται και να δίνει την θέση του σε κάποιο άλλα, απρόσιτο και άγνωστο… Δεν θέλω να γνωρίσω κανένα άλλο, όμως!

Τότε μόνο, συνειδητοποίησα από ποιον προέρχονταν, κατάλαβα πως τώρα άρχισες να μου λείπεις! Ήρθα, λοιπόν για να ανακτήσω τις δυνάμεις μου. Ήρθα να γεμίσω τις μπαταρίες μου από εσένα με εσένα!

Νομίζω πως ήρθε η ώρα να κάτσουμε στον καναπέ… Έχεις τόσα να μου πεις, έχω τόσα να μάθω! Πάμε πάλι από την αρχή. Πολυπαιγμένο και δύσκολο, ξέρω, το ταξίδι αλλά κάθε φορά τόσο μα τόσο μοναδικό. Άγνωστο το τέλος του, αβέβαιη η έκβαση του αλλά πάντα μα πάντα πασπαλισμένο με όνειρα, ελπίδα και όρεξη για να πετύχει. Ίσως, αυτήν την φορά να πετύχει, σκεφτήκαμε και οι δύο….

αναπνοές