Σ’αγαπάω πολύ! Καμιά φορά σε μισώ κιόλας…

Facebook Twitter Google+

Σπίτι. Μόνος.

Πόσο όμορφη είναι τούτη η χνωτισμένη λάμψη της πόλης, λίγο πριν τα νυσταγμένα της φώτα σβήσουν. Πόσο όμορφη! Μ’ έχει αγκαλιάσει η ίδια μελαγχολία που σκεπάζει ανεπαίσθητα τη νύχτα. Μοιάζει με μανδύας. Κοιτάζω με μια δόση ειρωνείας στο καθρέφτη απέναντί μου. Η συντριπτική ήττα του εγωισμού μου, μαρτυράει καθαρά πόσο ερωτευμένος είμαι. Ρευστά μου μοιάζουν όλα απόψε. Το σκοτάδι, η μοναξιά, το ψιλόβροχο. Πόση πραγματικότητα κουβαλούν μαζί τους και πόση ανεξερεύνητη ομορφιά κρύβουν μέσα τους, άραγε…

Ψιχαλίζει, όλο και περισσότερο!
Κάτι σαν… λύτρωση. Κάτι σαν τα μάτια σου!

Οι στάλες της βροχής εκσφενδονίζουν στο τζάμι του παραθύρου δικές σου θύμησες. Πληγωμένος από τα πυρά σου, νιώθω πιο έντονο από ποτέ το πάθος της προσμονής για την επόμενη φορά. Έχεις χαραχτεί σε κάθε χιλιοστό του μυαλού μου. Μπορώ να θυμηθώ μέχρι και τη μικρότερη λεπτομέρεια που σε χαρακτηρίζει. Το γέλιο σου. Ο τρόπος που καπνίζεις. Τα χέρια σου, την ώρα που οδηγείς. Οι κινήσεις που κάνουν τα ιδρωμένα δάχτυλά σου, κάθε που…

Κομμάτιασμα.

Τι ειρωνεία, να ποτίζεις την καθημερινότητα ενός ανθρώπου με αδρεναλίνη, με αναρχία κι εκείνος να βολεύεται στο μικρόκοσμό του, αδιαφορώντας για ‘σένα. Να του προσφέρεις απλόχερα όνειρα, ζωή, μέλλον κι ως αντάλλαγμα να εισπράττεις τον εγωισμό του, πακεταρισμένο και στολισμένο με μεταξωτές μωβ κορδέλες.

Δεν τα βάζω με ‘σένα. Με τη καρδιά μου τα βάζω...

Μ’ αυτήν είμαι θυμωμένος. Αλλά γιατί θυμός; Από που απορρέει όλο αυτό; Ξεσπάσματα, επιθετικότητα. Εγώ δεν ήμουν έτσι… Ξέρω τη δύναμη των συναισθημάτων μου! Τη σφοδρότητά τους τη γνωρίζω επίσης… Την έχω πληρώσει ακριβά πάμπολλες φορές. Δεν μπορώ να καταλάβω όμως γιατί κάνω τόσες άστοχες ενέργειες απέναντί σου. Τόση ψυχολογική πίεση ή ψάχνω το άλλοθι διαστρεβλώνοντας τα πάντα προς όφελός μου, προς όφελος της δικής μου πραγματικότητας;

Αλλά κι έτσι να είναι. Είσαι από ‘κείνα τα λάθη που δικαιούμαι να κάνω ρε γαμώτο…

Σ’αγαπάω πολύ! Καμιά φορά σε μισώ κιόλας…