Με μια ματιά και με μια σπίθα, η φωτιά μας θα ξαναζωντανέψει

Facebook Twitter Google+

Περάσανε ώρες, μήνες και χρόνια από τότε που εμείς οι δυο μιλούσαμε μόνο με ένα κοίταγμα στα μάτια. Μεσολάβησαν πολλές ώρες σιωπής, πόνου και μοναξιάς. Μεσολάβησαν αναρίθμητες νύχτες που δεν περνούσαν. Κενές ώρες με το στυλό στο χέρι να γράφω ασταμάτητα για όσα δε ζήσαμε.
Είχες το βλέμμα που πάντα με πήγαινε ταξίδια. Δυο καταπράσινα μαγικά μάτια που μιλούσαν μελαγχολικά για όσα τα έχουν πονέσει. Δυο μάτια που δεν κατάφεραν ποτέ να κοιτάξουν στα δικά μου.

Από φόβο μην δουν όσα κρύβω. Όσους πόνους προσπέρασα για να σε έχω δίπλα μου εκείνη τη στιγμή να μου μιλάς. Μου άρεσε να σε ακούω να μιλάς. Μου μιλούσες ήρεμα και σιγά. Μαζί μου ένιωθες ασφαλής κι ας μου έκρυβες μυστικά.

Περάσαμε πολλά για μας, ο καθένας μόνος του. Και δεν καταφέραμε ποτέ να παλέψουμε μαζί. Εγωιστής εσύ, εγωίστρια εγώ, πώς να ρίχναμε τα «εγώ» μας; Κι οι ζωές μας κυλούσαν χωριστά η μια απ’ την άλλη. Κι είχαμε καταφέρει να μην επηρεαζόμαστε από τις απουσίες. Περιμέναμε τη στιγμή που θα μοιραζόμασταν τις στιγμές μας, μόνο για λίγες μέρες, δίπλα σε μια θάλασσα με Αιγαιοπελαγίτικο αέρα.

Η στιγμή που βρισκόμασταν απέναντι ήταν μοναδική. Ξέραμε ότι θα δημιουργούσαμε αναμνήσεις μαζί κι ας ήμασταν χώρια. Κοιτιόμασταν και δίναμε υποσχέσεις. Γράφαμε ιστορία ο ένας στην ψυχή του άλλου. Δε σβήνει. Μην προσπαθήσεις ποτέ. Γιατί αυτό που ζήσαμε, δε θα το ξαναζήσεις. Αυτό που αισθανθήκαμε, δε θα το ξανανιώσεις και το ξέρεις.

Ζούμε ακόμα σε διαφορετικές ζωές κι όλα αυτά δεν έχουν καμιά σημασία. Ήμασταν παιδιά και μεγαλώσαμε. Μεγαλώσαμε παραμυθιάζοντας τους εαυτούς μας ότι είμαστε φτιαγμένοι για να είμαστε μαζί. Μεγαλώσαμε και συνηθίσαμε να ζούμε με την απουσία χωρίς να την αισθανόμαστε. Μεγαλώσαμε και μάθαμε να χαμηλώνουμε τα μάτια όταν συναντιόμαστε μη τυχόν και φανεί κάτι που δεν πρέπει. Η φωτιά έχει σβήσει κι η σπίθα ακόμα παραμένει.

Παραφυλάει το πρώτο ρούχο που θα πετάξουμε πάνω της για να ξαναγίνει φωτιά και να μας κάψει. Ξέρω πως έχεις υποσχεθεί στον εαυτό σου ότι μια μέρα θα μπορέσεις να έρθεις και να τα διεκδικήσεις όλα από μένα. Και πολύ φοβάμαι ότι –για ακόμη μια φορά- θα στα δώσω.

Θυμάμαι που ήσουν παιδί και μ’ αγαπούσες.

Θυμάμαι που ήμουν παιδί και σ’ αγαπούσα.

Και να ξέρεις… Τα παιδιά δε ξεχνούν ποτέ.

αναπνοές