Εσύ, πόσα θα θυσίαζες για να σώσεις κάποιον από την ψυχή του;

Facebook Twitter Google+

Σκηνη μαγική κι απόψε, καταθλιπτική για τους περισσότερους. Ξύπνησα αργά ενώ κοιμήθηκα νωρίς για τα δικά μου δεδομένα και σηκώθηκα με ένα κεφάλι καζάνι. Παρεμφερές με αυτό που ξυπνάς έπειτα από τρελή νύχτα αλκοόλ, χορού και όχι μόνο. Όλη μέρα, μάλλον όλο το απόγευμα, είχα τρελή έμπνευση. Μα βλέπεις ο καναπές ήταν μαλακός, είχε και μια ταινία που ήθελα να δω και έτσι την άραξα. Μέχρι που πήγε μία το βράδυ κι αποφάσισα ότι ήταν καιρός να μαζέψω το σάπιο μου απομεινάρι από μια κενή μέρα και να οδηγηθώ στην καρέκλα γραφείου που όλοι μου οι φίλοι λατρεύουν, ειδικά η κολλητή μου. Τσιγάρο, καφές, ένα δωμάτιο… μπουρδέλο στην ουσία και ένα μυαλό πιο άδειο κι από μπουκάλι μπύρας πεταμένο στην πλατεία Εξαρχείων. Έμπνευση; Μηδαμινή. Γι αυτό το λόγο θα πιαστώ από τις άκρες του μυαλού μου που κρύβω τα πιο ρομαντικά μου «θέλω» και θα σου πω τι είναι αυτό που κι απόψε αποζητά η ψυχή μου.

Σαν ονειροπαρμένη λοιπόν ξεκινώ με σκηνικό βγαλμένο από ταινία ρομαντική και αγαπησιάρικη. Θα σου μιλήσω σαν να με ξέρεις όπως με ξέρει το αγόρι μου, εκείνος ο άγνωστος που με είδε να χαμογελώ εξ αιτίας ενός αδέσποτου, η μάνα μου όταν χορεύω και μπουκάρει στο δωμάτιο, η κολλητή μου όταν με πιάνουν τα κλάματα που γύρισε, οι φίλες μου όταν φρικάρω και υπεραναλύω πράγματα και καταστάσεις. Θα σου μιλήσω, σα να με ξέρεις όπως με ξέρουν όλοι αυτοί- μαζί. Σαν να είσαι εγώ.

Απόψε θα ήθελα να είσαι εδώ, εσύ και μόνο εσύ. Να με αγκαλιάσει μια παλιά σου μπλούζα που μυρίζει ακόμα το άρωμα σου και να ξαπλώσω στο κρεβάτι σου όσο εσύ δουλεύεις.Θέλω να με κοιτάς που και που και να ψιθυρίζεις πως μ’αγαπάς όσο χαζεύω στο διαδίκτυο. Να σου χαμογελώ και να σου απαντώ.

Θέλω απόψε να βάλεις απαλή μουσική από αυτές που κι οι δυο αγαπάμε και να με πιάσεις να χορέψουμε αγκαλιασμένοι, να μην μας δει κανένας και η στιγμή να ανήκει μοναχά σε εμάς. Ξέρεις, σαν εκείνο το πρώτο μας ραντεβού που μου μιλούσες σιγανά όταν ο πάππους παρουσίαζε το βιβλίο και εγώ ζήλευα τόσο που σε έκανε να γελάς και ένιωθα ντροπή που αντιδρούσα έτσι για την επιτυχία κάποιου άλλου. Σαν εκείνο το ραντεβού λοιπόν, που δεν ήθελα να τελειώσει γιατί έβλεπα πτυχές της ζωής σου που ποτέ δε φανταζόμουν, που δεν μου έβγαινε να μιλήσω για αυτό το ραντεβού σε κάποιο τρίτο πρόσωπο γιατί φοβόμουν πως θα χαλάσω την ανάμνηση που είχα συγκρατήσει τόσο ατόφια στο μυαλό μου.

Απόψε λοιπόν βγάζοντας τα πιο πικρά μου απομεινάρια ψυχής θα σε ρωτήσω το εξής: θα μπορούσες να είχες σώσει κάποιον, κάποτε; Όχι σωματικά, όχι. Να βουτήξεις σε μια θάλασσα φωτιάς και να σώσεις ότι απέμεινε από τη σάρκα του , θέτοντας τον ίδιο σου τον εαυτό στον κίνδυνο της εξάλειψης; Αναρωτήθηκες ποτέ αν θα μπορούσες να είχες σώσει κάποιον από σίγουρο, συναισθηματικό θάνατο; Αν θα μπορούσες να τον φέρεις στα συγκαλά του με μια σου λέξη μοναχά; Αν ένα τραγούδι σου η ένα γραπτό σου, θα του έσωζε τη ζωή, τη ψυχή και το μυαλό. Και αν εσύ είσαι η δίοδος κάποιου προς έναν συναισθηματικό παράδεισο, προς μια γαληνή που ξεπερνά τα όρια του ανθρώπινου νου αλλά το τίμημα που έπρεπε να πληρωθεί ήταν να πάρεις εσύ τη θέση του, θα έπαιρνες αυτό το ρίσκο; Θα έκανες το βήμα προς την καταστροφή για να σώσεις ένα κουφάρι που αγαπάς;

Με αυτή λοιπόν την ερώτηση στο κεφάλι μου να περιπλανάται συνεχώς άρχισε και απόψε να αποτυπώνω όσα νιώθω στο χαρτί και ας πονούσαν τα μέσα μου- δύσκολο να παραδεχτείς αυτά που φοβάσαι στον εαυτό σου. Απόψε λοιπόν, «έπρεπε» να γράψω, καιγόμουν εσωτερικά μα δεν έβρισκα τους λόγους να το κάνω και βλέπεις, τα «πρέπει» κυριαρχούν μέσα μου στιγμές σαν κι αυτή. Και πίστεψα για μια στιγμή πως αρκετά έγραψα αναφερόμενη σε σένα μα βλέπεις οι επιλογές και οι θεματικές ενότητες σου είναι άπειρες και ποτέ δε βρίσκω το κουράγιο να παρατήσω αυτό το θέμα.

Κι είναι κι από τις νύχτες που ίσως τα γραπτά μου σώσουν κάποιον, έμενα κατά κύριο λόγο. Θα θελα απόψε να με πιάσεις να χορέψουμε, με κιθάρα Sinatra που άρεσε και στους δυο και το μοναδικό φως στο δωμάτιο να είναι αυτό του υπολογιστή σου. Θα ήθελα απόψε να με κρατάς αγκαλιά μέχρι τις πρώτες ακτίνες του Ήλιου και έπειτα να κουρνιάσεις διπλά μου μέχρι η ανάσα σου να βαρύνει και να αποκοιμηθείς με μένα στην αγκαλιά σου. Θα ήθελα μια ρομαντική νύχτα σαν αυτές που λέω πως μισώ. Θα ήθελα να είσαι εδώ να με κρατήσεις αγκαλιά και ας έμεναν τα πάντα ακίνητα, ας σταματούσε η γη να γυρίζει να μου χαρίσει ο χρόνος λίγα λεπτά παραπάνω μαζί σου.

Είναι κι αυτό μωρέ που η αύρα σου με ηρεμεί και μιλά στα βαθύτερα σημεία της ψυχής μου. Είναι κι αυτό που με ξέρεις καλύτερα κι από μένα την ίδια και ξέρεις πως μια σου λέξη με σώζει ενώ συνήθισα να πεθαίνω καθημερινά. Απόψε όμως, κοίταξα να σωθώ εγώ κι ίσως η έμπνευση που μου προσέφερες κι απόψε γαληνέψει τη ψυχή και κάποιου άλλου περιπλανώμενου στα χωραφάκια της αγάπης μου.

Απόψε, έλα να με πάρεις να χορέψουμε…αυτό μονάχα.

πηγη