Όποιος θέλει προσπαθεί. Όποιος δεν θέλει, εφευρίσκει δικαιολογίες

Facebook Twitter Google+

Λυπάμαι, αλλά ατάκες του τύπου «Όλα για κάποιο λόγο γίνονται» παρενοχλούσαν πάντα χυδαία το μυαλό μου. Ποτέ και τίποτα δεν έχει λόγο να συμβαίνει. Απλά να, εγώ ό,τι γουστάρω το χρειάζομαι ολόκληρο. Να βουτάω σε αυτό. Να το βιώνω παθιασμένα, να το ξεκοκαλίζω. Δε μου κάνεις σε δόσεις. Ούτε σε διαλείμματα. Οι δόσεις είναι για τις πρέζες κι οι παύσεις για τους δειλούς. Οπότε απλά σου προτείνω ν’ αντικρούσεις πρύμνη.

Στην τελική ξέρεις κάτι; Αν για όλα που μας συμβαίνουν υπάρχει αιτία, τότε αυτή η αιτία μόνο μπάσταρδη θα μπορούσε να ‘ναι. Γι’ αυτό ξερνάω με κάθε τέτοια εκδήλωση. Φτηνά λόγια, για ν’ αποφύγουμε καταστάσεις. Δικαιολογία, για να την κάνουμε «μ’ ελαφρά» όποτε δε μας βολεύει. Τέρμα πια στην ηλιθιότητα που μας δέρνει. Κι εμείς τα όρνια πάμε τρέχοντας και πιστεύουμε όποιον το παίζει ξεκάθαρος κι ειλικρινής.

Όταν η επιθυμία δεν καίει τα στήθια, δε σιγοκαίει, απλά ξεφουρνίζουμε πως οι συγκυρίες δεν είναι ιδανικές. Ναι, όσο κι αν προσπαθείς να με πείσεις ότι με ποθείς. Στυγνά στη μάπα του άλλου φουμάρεις ψέματα προσπαθώντας να πιστέψεις πως είναι αλήθειες. Απλά, επειδή το γουστάρισμα δεν ήταν ξεσηκωτικό, πάμε για το σουτάρισμα. Δεν είναι ντροπή να το ξεστομίσεις. Γιατί φοβάσαι την αλήθεια; Τα ψέματα είναι τα κολοβά.

Ποτέ δεν είπα ότι ήταν εύκολο μεταξύ μας μα ήταν παθιασμένο. Κι αυτή η γαμημένη ζωή το ζητάει το πάθος. Την επιθυμεί την ακρότητα. Τα «ίσως» και τα «μπορεί» ευχαρίστως τα διαολοστέλνω. Κι αν σου φανώ αφελής, εγώ το πίστεψα, μωρό μου. Πίστεψα στη ματιά μας που ούρλιαζε «σε θέλω». Στα παραληρήματα σου που τόσο λάτρευα ν’ απολαμβάνω. Στις διαφωνίες που μετατρέπονταν σε φιλί. Γι’ αυτό σου λέω, αν τρελαινόσουν κι αν δε φοβόσουν, εμείς θα τα καταφέρναμε. Εγώ θα τα έδινα όλα.

Αν με ρωτήσεις, δεν ξέρω να σου πω γιατί πληγώθηκα τόσο που δε μας βγήκε. Κι όσο κι αν προσπάθησα να καταλάβω, τρελαμένη μέσα σε καπνούς, ξενύχτια κι αλκοόλ, καμία απάντηση δε με έπεισε. Δε σε ερωτεύτηκα. Αλλά είχες όλα τα φόντα να την πάθω τη ζημιά. Μου το στέρησες κι αυτό.

Να δεις, θα στήριξα τις ελπίδες μου πάνω σου. Είχα μάθει να ζω εν λευκώ τις σχέσεις μου κι ήρθες να ταρακουνήσεις λίγο το αραλίκι μου. Κι ύστερα οπισθοχώρησες άτακτα. Αποχώρησα αξιοπρεπώς κι εγώ, όμως. Κράτησα τα «γιατί» μου κι επέτρεψα στη φάση να κυλήσει.

Αλλά όχι, ρε φιλαράκι! Χίλιες φορές με ειλικρίνεια να μου αποκρινόσουν ότι δε γούσταρες πολύ, παρά να τα ρίχνεις στην τύχη. Για να σε τακτοποιούσα κι εγώ με την ησυχία μου στα «ακάθαρτα» με βούλα και τιμή. Μα τώρα, δεν είσαι δα και τίποτα αθέμιτο. Δεν επέδειξες κανένα δείγμα αναξιότητας για να σ’ αποστραφώ στην τελική. Είναι αυτό το «γαμώτο» που με ρημάζει.

Λύσε όσες εξισώσεις σου καβλώσει για ν’ ανακαλύψεις τελικά πώς σχετίζονται τα γεγονότα. Θέσε εξαρτημένη μεταβλητή την έλξη μας κι ανεξάρτητη τις αντίθετες ζωές μας και λύσε ως προς τον άγνωστο Χ. Μόλις είσαι έτοιμος, έλα με μαθηματική και φυσική ακρίβεια να μου αποδείξεις ότι εμείς οι δύο δεν είμαστε μαζί επειδή πράγματι συνωμότησε το σύμπαν, κι όχι επειδή το πράγμα σου ‘κατσε τελικά λίγο «κλάιν μάιν». Φρόντισε μόνο να μην καταλήξουμε σε άτοπο.

Όσο για ‘σένα λοιπόν, όταν αποφασίζουμε να ενοχλήσουμε την ησυχία και τους ρυθμούς του άλλου, έχουμε γυμνό λόγο. Πήδημα θα ‘ναι, έρωτας, παιχνίδι, δεν ξέρω. Ό,τι κι αν επιλέξουμε, το καταθέτουμε στην τράπεζα της καρδιάς του άλλου για να ξέρει τι του γίνεται. Και πάνω απ’ όλα δεν την κάνουμε κυνηγημένοι επειδή φοβηθήκαμε τα συναισθήματά του.

Οι άνθρωποι μόνο με συναισθήματα λειτουργούν. Αυτά είναι το καύσιμο. Κανένα μυαλό δε συμμετέχει σ’ όλο αυτό. Οπότε μάθε έστω, την επόμενη φορά, να βρεις τα σωστά λόγια να ξεφουρνίσεις, κι άσε τις δηθενιές του τύπου «οι καταστάσεις φταίνε». Σεβάσου, τουλάχιστον, τα αισθήματα του άλλου, γαμώτο σου. Όποιος θέλει πραγματικά, μένει εδώ και προσπαθεί. Δε σου το έμαθαν αυτό;

Όσο για ‘μένα, που επιλέγω μονάχα ν’ ακολουθώ ενδόμυχα ένστικτα και συναισθήματα κι επέτρεψα στον εαυτό μου να αισθανθεί κάτι και για ‘σένα, αποσύρομαι απ’ τη σκηνή. Έτσι, για λίγο ν’ ανασυντάξω τις δυνάμεις μου.

Γιατί τελικά θέλουμε, δε θέλουμε, όταν ανακατευόμαστε σ’ ερωτικές περιπέτειες, αφήνουμε κομμάτια μας πίσω, όπως κάνουν οι ιχνηλάτες για να σημαδέψουν από πού έχουν περάσει. Κι η ανάρρωση μοιάζει κάπως με τις μεταμοσχεύσεις μετά. Θέλει λίγο χρόνο για να συνηθίσεις και να είσαι σίγουρος ότι ο οργανισμός σου δέχτηκε το μόσχευμα. Αφού προστέθηκε κάτι ακόμα για να ζεις μ’ αυτό μέσα σου.

Όσο για μας, αγάπη μου, αξιοπρέπεια και χαμόγελο πολύ από δω και πέρα. Να, βλέπεις, είναι που δεν μπορώ να σου κρατήσω κακία. Γιατί μπορεί να ήσουν δειλός, αλλά έχω πίστη στο «μέσα» σου. Κι αυτό ήταν εντυπωσιακότατο.

“Veni, vidi, vici”, όπως θα λέγαμε γελώντας. Α, και καλή καρδιά! Ε, εντάξει δεν ήταν και τίποτα!

Πηγή