Παραπατάς σε θέλω και ζεις σε στιγμές

Facebook Twitter Google+

Είναι η ώρα αυτή που πιάνεις τον εαυτό σου να ζει μέσα σε μια ατελείωτη θαλπωρή.

Περπατώντας στην άκρη και στην κόψη των δικών σου
ορίων, νιώθεις σε κάθε σου βήμα,
μικρές πέτρες να κατρακυλούν σαν τις ελπίδες σου,
πέφτοντας στο κενό των ονείρων σου.
Ο ήχος τους σε ταξιδεύει εκεί που η καρδιά
σου ήθελε πάντα να είναι…
Παραπατώντας λοιπόν πάνω στα δικά σου ”θέλω”
αποκτάς τις ανάλογες εμπειρίες…
Χωρίς καμιά σταθερότητα, συνεχίζεις να περιπλανιέσαι γύρω από
ένα λαβύρινθο, καταστάσεων και στιγμών.
Χωρίς κάποιο σκοπό,χωρίς κάποιο στόχο.
Οραματίζεσαι την τέλεια πραγματικότητα, μέσα
στα δικά σου θέλω, μέσα στα δικά σου όχι!
Χάνεις την λογική και βρίσκεις την αληθινή γαλήνη.
Μπερδεμένος πάντα καταλήγεις να αποτυπώνεις
σε μια λευκή σελίδα την τρελή μοναξιά σου…
που τόσο αγαπάς όσο κουραστική και αν είναι!
Να λατρεύεις να την μοιράζεσαι με το καλύτερο φίλο σου,
μια άδεια κόλλα χαρτί!!!
Πάντα οι εκφράσεις μου και τα θέλω μου,
γραμμένα σε μια κόλλα χαρτί!
Αυτό με άκουγε, αυτό με ένιωθε!
Το μολύβι η σκέψη μου,
το χαρτί η μηλιά μου,
οι σκέψεις η ζωή μου…
Αφηγητής τα μάτια μου και εγώ ακροατής της
ίδιας της ζωής μου!
Δάσκαλος και μαθητής μαζί,
υπάκουος και αλήτης.
Ανήμπορος να κρατήσω την καρδιά,
την άφηνα πάντα να σεργιανά…
Η μόνη της μνήμη όλα μου τα γραπτά,
η μόνη της λαχτάρα ένα μολύβι στο χέρι
και μια άδεια κόλλα χαρτί!!!

αναπνοές