Οι αναμνήσεις είναι ο πόνος του απωθημένου σου

Γιατί το απωθημένο είναι σαν τον ήλιο. Μπορεί να διώξει μακρυά λίγο απο το σκοτάδι της ψυχής σου, μα αν το ακουμπήσεις θα σου κάψει τα σωθικά με την δύναμη της επίδρασής του πάνω σου..

Αν μ’ακουμπήσεις στ’ορκίζομαι θα με διαλύσεις. Θα βάλεις φωτιά σε ότι έχει μείνει όρθιο μέσα μου.
Πως γίνεται ν’αποζητάς κάτι που ξέρεις ότι θα σε καταστρέψει;
Θα γίνουν όλα, γυαλιά καρφιά κι εγω θα μείνω εδώ, όταν θα έχεις τελειώσει μαζί μου, προσπαθώντας να μαζέψω τις αναμνήσεις μου απ’το χώμα.
Στοιχειώνεις το μυαλό μου τόσα χρόνια.. Πόσες φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να αντικαθιστά ανθρώπους και πρόσωπα με την μορφή σου..

Αλλά εσύ ποτέ δεν ήσουν εκεί, και ξαναγυρνούσα βίαια στην πραγματικότητα κάθε φορά. Ξαναβίωνα την απόρριψη και την μοναξιά που μου έδινε απλόχερα η απουσία σου..Ξαναχάραζα τ’όνομά σου μέσα μου, μη τυχόν και ξεχάσω.. Οχι, δεν έπρεπε να ξεχάσω.

Εάν ξεχνούσα, δεν θα υπήρχα. Έπρεπε να θυμάμαι και να ξαναθυμίζω στον εαυτό μου ότι ήταν αληθινό. Ότι όντως υπήρξες έστω και για λίγο. Κι ας έφυγες. Δεν έχει σημασία, κάποτε, κάτι υπήρξε. Μα πάλευα μέρα-νύχτα να σε ξαναφέρω στο μυαλό μου, προσπαθώντας να σε σκέφτομαι επίμονα μέχρι να με πάρει ο ύπνος, ελπίζοντας πως έτσι θα σε ονειρευτώ.

Κι όμως τα όνειρα είναι κάτι τόσο ψεύτικο σε σύγκριση με τον πόνο που μου δίνει η ανάμνηση σου όταν είμαι ξύπνια.
Ομολογώ, πως γνωρίζω καλά ότι πρέπει να σε αφήσω να ξεθωριάσεις μέσα μου. Πρέπει ν’αφήσω την μορφή σου να σπάσει και να φύγεις απ’το μυαλό μου..
Το κεφάλι μου δεν είναι το μέρος που θέλεις να περάσεις την αιωνιότητα σου, έστω και σαν σκιά. Αλλά όσες φορές κι αν φύγεις θα πονάει το ίδιο.. Όσα καταραμένα χρόνια κι αν περάσουν θα μένει ανοιχτή η πληγή και όσο σε διώχνω τόσο θα σε ικετεύω να μείνεις λίγο ακόμη..

Είναι απαίσιο, αλλά λυτρώνεσαι. Είναι το όχι που πρέπει να πεις και να κλείσεις κάθε πόρτα που έχει μείνει ανοιχτή στις αναμνήσεις του παρελθόντος κι ας είναι ο δρόμος που θα σε έκανε ευτυχισμένο. Αν υπήρχε πιθανότητα. Ξέροντας τι λόγια να χρησιμοποιήσω για να κάνω τους ανθρώπους να αποκτήσουν μια συγκεκριμένη γνώμη για μένα, απελπισμένα προσπαθώ να εφαρμόσω αυτό το τέχνασμα και να ξεγελάσω τον ίδιο μου τον εαυτό.

“Το άξιζες” μου φώναξα.
Το άξιζες.

αναπνοές