Τίποτα δεν έχει την ίδια αξία αν δεν γίνει στην ώρα του.

Facebook Twitter Google+

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν πίστευα στην μοίρα, στην τύχη, σε αυτά που είναι γραμμένα για την ζωή μας γενικά.

Ήμουν πάντα άνθρωπος που ήθελε να ορίζει ο ίδιος την ζωή του, να μην αφήνει τίποτα να γίνει μόνο του και να δέχεται πάντα τις συνέπειες των δικών του αποφάσεων. Μέχρι που η ζωή μου έδωσε να καταλάβω ότι κάποια πράγματα τελικά θα σου συμβούν όποτε εκείνα θέλουν και κάποιοι άνθρωποι θα μείνουν στην ζωή σου, ενώ κάποιοι άλλοι όσο και να το προσπαθήσεις δεν θα αποτελούν κομμάτι της.

Θα μου πείτε τι σε έκανε να αλλάξεις όλη την άποψη σου;
Ήταν πολλές οι συμπτώσεις για να τις αγνοήσω.

Τον γνώρισα στα 18 μου, του άρεσα αλλά εμένα δεν με ενθουσίασε. Εκείνος έκανε άλλη σχέση με την οποία ήταν μαζί δύο χρόνια και εγώ φοιτήτρια πλέον περνούσα απλά καλά. Υπήρχε στην ζωή μου με ένα τηλέφωνο που και που, άλλα πάντα όταν τον άκουγα μου έφτιαχνε την διάθεση. Είχα να τον δω τρία χρόνια μέχρι που ξανασυναντηθήκαμε τυχαία σε ένα κλαμπ. Με φώναξε με το όνομα μου, χαιρετηθήκαμε, ανταλλάξαμε τηλέφωνα και ήταν σαν να επικοινωνούσαμε από πάντα. Χωρίς να το καταλάβω ξεκίνησε μια σχέση μεταξύ μας, μια ανεξέλεγκτη παράλληλη σχέση.

Το πάθος, τα συναισθήματα, τον έρωτα, την επικοινωνία, την χημεία που είχαμε, δεν μπορούσα ποτέ να την φανταστώ. Τον ερωτεύτηκα πολύ και δέχθηκα να είμαι δεύτερη επιλογή στην ζωή του. Εκείνος έλεγε ότι θέλει να χωρίσει αλλά πάντα κάτι τον κρατούσε. Όσο και αν με πονούσε μετά από ένα μίση χρόνο κοίταξα τον εαυτό μου και χάθηκα από την ζωή του. Άλλαξα τηλέφωνο, έσβησα το δικό του, πέταξα τις φωτογραφίες μας, προσπάθησα να γιατρέψω τις πληγές μου και προχώρησα μπροστά. Ήταν περίεργο το πόσο εύκολα τα κατάφερα, αλλά τα κατάφερα. Έτσι νόμιζα τουλάχιστον.

Και εκεί έρχεται η μοίρα, να σου θυμίσει μετά από πέντε χρόνια, και ενώ είσαι πληγωμένη από έναν άλλον έρωτα, ότι δεν αποφασίζεις τελικά εσύ. Ότι τίποτα δεν τέλειωσε και ότι δεν ξέρεις τι μπορεί να σου επιφυλάσσει το επόμενο λεπτό.

Εμφανίστηκε σαν από μηχανής θεός στην ζωή μου και εγώ στην δική του. Σαν να περιμέναμε και οι δύο, αυτήν , την κατάλληλη στιγμή, για να ζήσουμε όπως μας άξιζε. Σαν έκανε κύκλους η ζωή μέχρι να μας ξαναφέρει κοντά. Ένα τυχαίο βλέμμα προς την πόρτα του μαγαζιού που πίναμε ποτό με κάτι φίλες σε συνδυασμό με ένα γύρισμα του δικού βλέμματος βγαίνοντας από το ίδιο μαγαζί και όλα άλλαξαν. Έτσι ξαφνικά, ένα βράδυ μιας βροχερής Κυριακής! Χωρίς να το σκεφτούμε και οι δύο όταν συναντήθηκαν τα βλέμματα μας, είχαμε την ίδια αντίδραση. Μια αγκαλιά, κάναμε μια απέραντη αγκαλιά που σταμάτησε τον χρόνο! Μια αγκαλιά γεμάτη ασφάλεια! Σαν να ξέραμε ότι αυτήν την φορά τίποτα, δεν θα την χαλούσε. Μέσα σε δύο χρόνια από κείνη την αγκαλιά, συγκατοικήσαμε, αρραβωνιαστήκαμε και παντρευτήκαμε!

Έτσι ήθελε η μοίρα; Έτσι ήταν γραμμένο; Δεν ξέρω! Το μόνο που ξέρω είναι ότι πάντα βαθειά μέσα μου ήξερα ότι αυτός ο άντρας θα ήθελα πολύ να είναι οικογένεια μου, απλά δεν μπορούσα να φανταστώ τι σχέδια είναι δυνατόν να κάνει η ζωή για μας όταν εμείς ασχολούμαστε με τις λεπτομέρειες και τα θέλω της καθημερινότητας μας.

Αφήστε την ζωή να κυλάει και την μοίρα να σας οδηγεί, ξέρει εκείνη πως τα φέρνει και πότε.Άλλωστε τίποτα δεν έχει την ίδια αξία αν δεν γίνει στην ώρα του.

Αφιερωμένο στο δικό μου γραμμένο, τον άντρα μου!

αναπνοές